Από την Γιούλη Χατζηαλεξιάδη,

   Σύμφωνα με το νομοσχέδιο του Υπουργείου Υγείας θα επιλέγεται από τα νοσοκομεία με μειοδοτικό διαγωνισμό το φθηνότερο γενόσημο. Οι επιφυλάξεις που ακούγονται αφορούν στην αξιοπιστία των γενοσήμων, τα οποία προβλέπεται ότι θα εισάγονται και από χώρες του Τρίτου Κόσμου. Η συνταγογράφηση που θα γίνεται από τον γιατρό για τους ασφαλισμένους θα περιέχει μόνον την φαρμακευτική ουσία, ο δε φαρμακοποιός θα επιλέγει από τον κατάλογο των γενοσήμων σκευασμάτων με βάση - και πάλι - το κόστος τους.

   Τα γενόσημα φάρμακα είναι αντίγραφα των πρωτότυπων φαρμάκων, και, νομικά, μπορούν να παραχθούν και διακινηθούν μετά τη λήξη της δεκαετούς περιόδου της ευρεσιτεχνίας ('πατέντας') την οποία κατέχουν οι φαρμακευτικές εταιρίες (συνηθέστατα πολυεθνικές) που εφηύραν την πρωτότυπη φαρμακευτική ουσία. Πρόκειται λοιπόν για την ίδια φαρμακευτική ουσία. Το νομικό πλαίσιο για τα γενόσημα επιτρέπει να περιέχουν ποσότητα φαρμακευτικής ουσίας έως και 25% λιγότερης της αναγραφόμενης. Επίσης δεν προβλέπουν για το έκδοχο του φαρμακευτικού σκευάσματος, δηλαδή τις ουσίες που περικλείονται στο χαπάκι που λαμβάνουμε, και οι οποίες παίζουν σημαντικό ρόλο στην απορρόφηση της φαρμακευτικής ουσίας, την βιοδιαθεσιμότητά της, την τελική αξιοπιστία του χαπιού και, βεβαίως, την καταλληλότητα (ανάποδα: την επικινδυνότητά) του.

   Υπάρχουν στην Ελλάδα αξιόπιστες φαρμακευτικές εταιρίες που παράγουν αξιόπιστα γενόσημα. Υπάρχουν, στην Ελλάδα, και αλλού, εταιρίες που παράγουν αναξιόπιστα γενόσημα που περιέχουν ίχνη μόνον της πρωτότυπης φαρμακευτικής ουσίας και αλεύρι ως έκδοχο.

   Ποιο είναι το κόστος από την ευρεία χρήση των αναξιόπιστων γενοσήμων; Πόσα χρήματα εξοικονομεί το Δημόσιο Σύστημα; Νοείται εξοικονόμηση η χρήση κακών φαρμακευτικών προϊόντων; Ποιο το κόστος στην υγεία των ασφαλισμένων από το αναξιόπιστο φάρμακο; Προσμετράται στα οικονομικά της υγείας τα οποία επιβάλλουν σήμερα την χρήση του 'φθηνότερου';

     Άρα το πρώτο μέλημα της πολιτικής του Υπουργείου θα έπρεπε να είναι ο έλεγχος της ποιότητας των γενοσήμων, μέσω ενός οργανισμού που λέγεται Εθνικός Οργανισμός Φαρμάκου. Αν δεν επαρκεί αυτός ο οργανισμός, οφείλει το Υπουργείο Υγείας να τον κάνει να επαρκεί, με αλλαγές στο ανθρώπινο και τεχνολογικό εξοπλισμό του, και στην διοικητική του αρμοδιότητα: έλεγχος χωρίς την δυνατότητα κυρώσεων δεν υπάρχει, νομίζω. Οικονομία εις βάρος της ποιότητας δεν είναι οικονομία, είναι σπατάλη και χρήματος (από αυτό που δεν υπάρχει, μας λένε) και ανευθυνότητα έναντι της υγείας των Ελλήνων πολιτών.

   Ίσως, σε νομικούς όρους, είναι οικονομικό έγκλημα και αστικό έγκλημα. Είναι; Ή δεν είναι;

Έλεγχος στην πράξη: ελλείπει ιστορικά, καθώς το σύστημα δεν τον ήθελε, δεν τον αγαπούσε, αγαπούσαμε όλοι την αυθαιρεσία μας, να παραπονιόμαστε για τον μιζαδόρο γιατρό αντί να τον ελέγχουμε: θεσμικά (από τα όργανα της Πολιτείας) και συνειδησιακά (από τον πολίτη).

   Έλλειμμα θεσμικού και συνεδησιακού ελέγχου: να ένα χρέος, Μεγαλύτερο από το άλλο προς το ΔΝΤ και τους λοιπούς δανειστές μας, το οποίο, ως μοχλός, τους επέτρεψε να λυμαίνονται τώρα την Ελλάδα πατρίδα.

Ως προς τις οικονομικές επιπτώσεις από την ευρεία χρήση των γενοσήμων θα πρέπει να συνυπολογίσουμε και την διαφαινόμενη απαξίωση των ελληνικών φαρμακευτικών βιομηχανιών (αξιόπιστων και μη αξιόπιστων: ας ελεγχούν ώστε να λείψουν ή να διορθωθούν οι δεύτερες) οι οποίες θα λυγίσουν υπό την εισαγωγή των γενοσήμων του Τρίτου Κόσμου με επακόλουθο την ύφεση και στον κλάδο του φαρμάκου, ο οποίος είναι, σήμερα, ένας δυναμικός κλάδος της ελληνικής οικονομίας. Ύφεση σημαίνει δεν παράγω: παύω να είμαι ανταγωνιστικό, και χάνω θέσεις εργασίας: εξαθλιώνω κι άλλο μέρος του ελληνικού πληθυσμού.

Αυτό είναι στόχος πολιτικός του Υπουργείου;

Ποιος θα ελέγξει αυτό το Υπουργείο της Ασθένειας, της Ανέχειας και της Κοινωνικής Υποβάθμισης;

   Οι μιζαδόροι γιατροί μπορούν και επιβάλλεται να ελεγχθούν. Είναι απλό έως απλούστατο, φτάνει να το επιλέξουμε ως πολιτική. Είναι αδικία να θεωρούμαστε όλοι οι γιατροί, συλλήβδην, επίορκοι. Και φθείρει την κοινωνική και συλλογική μας συνείδηση, γιατρών και αρρώστων. Όταν αυτή πάσχει ποιος θα την θεραπεύσει; Ο υπουργός της αρρώστιας ή η ανάγκη της συλλογικής οργάνωσης και συλλογικής ασφάλειας;

     Πόσο ασφαλισμένοι είμαστε πριν την 'οικονομική κρίση', βολεμένοι στο δικαίωμα παροχών και στην ατομοκεντρική περιχαράκωση; Πολύ, αλλά τελείωσε.

   Τώρα είμαστε χρεωμένοι στην διόρθωσή της. Χρεωμένοι - όχι υποχρεωμένοι, από συλλογική ανάγκη - όχι για την ατομική επιβίωση, για το μέλλον - κι όχι για το ιδεολόγημα της ατομικής ευμάρειας.

   Διαφθορά, αναξιοπιστία και ύφεση: θα επιβληθούν άνωθεν εάν το επιτρέψουμε, θα επιβληθούν ως θείο θέλημα ή θεία δίκη εάν με σκυμμένο το κεφάλι υποταγούμε. Εάν ορθώσουμε ανάστημα: συλλογικό ανάστημα υπεράσπισης της αξιοπρέπειας της πατρίδας και της ελληνικής παραγωγικότητας το θείο θέλημα αλλάζει, και γίνεται παγκόσμιο παράδειγμα μάχης για την χειραφέτηση.

   Με πρόσχημα και μοχλό την διαφθορά και την αναξιοπιστία του κυκλώματος συνταγογράφησης και διακίνησης του φαρμάκου επιχειρείται η εξαφάνιση κάθε δυνατότητας κοινωνικού και θεσμικού ελέγχου και στο παραγωγικό κοινωνικά και νευραλγικό οικονομικά χώρο του φαρμάκου.

Αυτό φαίνεται ότι είναι το θέμα.

Γι αυτό αντιδρούν και οι φαρμακοποιοί, διαβλέποντας ότι είναι ο επόμενος στόχος, το επόμενο (κατά σύμπτωση οικονομικά εύρωστο) γρανάζι του συστήματος του φαρμάκου που θα ξεδοντιαστεί.

Γιατροί, φαρμακοποιοί, βιομηχανίες φαρμάκου, με αμαρτίες ή με λιγότερες αμαρτίες, συνιστούμε έναν κόσμο απειλούμενο ως λειτουργία. Η επιβίωση δεν προβλέπεται στο μεμονωμένο επίπεδο, παρά επιβάλλεται να είναι συλλογική, υπερασπιζόμενη την αξιοπρεπή μας λειτουργία και την αξιοπρέπεια μιας βαλόμενης πατρίδας.

   Προ εβδομάδος ή περίπου, υπήρξε διαμαρτυρία για τα γενόσημα στο Υπουργείο Υγείας, Πρόνοιας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης. Πληροφορήθηκα ότι κατέβηκε και διαμαρτυρήθηκε μόνον ένα μεγάλο κουτί με φάρμακο από αλεύρι - σύμβολο διαφθοράς και αναξιοπιστίας - και περιείχε, λέει, και μικρούτσικες κονκάρδες με φάτσα υπουργού, έτσι ώστε ούτε το αλεύρι να μην μπορεί κανείς να χρησιμοποιήσει: ήταν επικίνδυνο λόγω έλλειψης ελέγχου.