ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ
ΔΙΑΒΑΣΤΕ
ΠΑΛΑΙΑ ΤΕΥΧΗ ΣΤΗ ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ:
www.aiginitika.blogspot.gr
Α Ρ Θ Ρ Α
ΕΥΘΥΝΗ ΚΑΙ ΕΡΩΤΑΣ.
- Δημιουργηθηκε στις Τετάρτη, 28 Οκτωβρίου 2015 23:21
- Τελευταία Ενημέρωση στις 28.03.2023
της ιατρού Γιούλης Χατζηαλεξιάδη
Αγαπητές αναγνώστριες, αγαπητοί αναγνώστες,
Δέχθηκα το ερώτημα «τι σχέση έχει η επίγνωση της ευθύνης -του Οιδίποδα- με το ερωτικό ένστικτο;»
Αιφνιδιάστηκα και δεν γνωρίζω την απάντηση.
Στην αρχαία ελληνική μυθολογία υπάρχει ο μύθος του Έρωτα και της Ψυχής. Τον έχει διασώσει ο Ρωμαίος Απουλήιος, στην νομικίστικη και απονευρωμένη ρωμαϊκή εκδοχή του. Ωστόσο ο συγκινησιακός πυρήνας του ελληνικού μύθου διαγράφεται πίσω από την ρωμαϊκή αλλοίωση. Σας μεταφέρω τον ευγενή αυτόν μύθο:
Η Ψυχή είναι θνητή και ο Έρωτας είναι θεός. Συναντιούνται και ερωτεύονται και παντρεύονται. Όμως, εκείνος της έχει θέσει έναν όρο: να μην ζητήσει ποτέ να δει το πρόσωπό του, διότι δεν επιτρέπεται. Αν παραβεί τον όρο, εκείνος θα φύγει.
Η Ψυχή δέχεται τον όρο.
Μα οι αδελφές της διαβάλλουν τον Έρωτα από ζήλεια, λέγοντάς της ότι «αυτός, για να μη θέλει να δεις το πρόσωπό του, θα είναι πάρα πολύ άσχημος», κι έτσι την παρασύρουν να πάει μία νύχτα, ενώ αυτός κοιμάται, να δει το πρόσωπό του.
Το οποίο είναι τόσο όμορφο που η Ψυχή τα χάνει και τρέμει και μια καυτή σταγόνα από το λυχνάρι που κρατά πέφτει πάνω στον ώμο του. Εκείνος ξυπνά, και, όπως έχει προειδοποιήσει, φεύγει.
Απελπισμένη από τον έρωτα που την κατέχει η Ψυχή καταφεύγει στην μητέρα του Έρωτα, την Αφροδίτη, προσπέφτοντας και παρακαλώντας την να της υποδείξει τι να κάνει ώστε να κερδίσει ξανά τον άνδρα της. Η θεά της υποδεικνύει ότι οφείλει να περάσει τρεις δοκιμασίες: να νικήσει τον Φόβο ,την Αμφιβολία και την Θλίψη – και της δίνει βοηθό για κάθε μία από αυτές μία θεραπαινίδα της.
Η Ψυχή παλεύει και τα καταφέρνει – και ξανασμίγει με τον Έρωτα.
Από την ένωσή τους γεννιέται ο Πόθος.
Και η Ψυχή γίνεται αθάνατη.
Στον μύθο αυτόν, το ερωτικό πάθος οδηγεί στην προσπάθεια – και η προσπάθεια αφορά στην κατανίκηση των εγωκεντρικών αναστολών που πριμοδοτεί ο κοινωνικός περίγυρος. Υπερισχύει το πάθος της ένωσης από αυτό των φοβικών προκαταλήψεων. Έχει, δε, σημασία ότι η Ψυχή χρειάζεται υψηλή βοήθεια για να τα καταφέρει.
Στην σημερινή ατομοκεντρική και αποχαυνωτική εποχή μας, το πάθος της ένωσης είναι περίπου άγνωστο και αδιάφορο, ποιος αναλαμβάνει την ευθύνη να το καταφέρει; Η μέθεξη λαβαίνει χώρα στο επίπεδο της σαπουνόπερας, ή μέσω κατασκευών τύπου «Οιδιπόδειου». Υψηλή βοήθεια, που σημαίνει - ανάμεσα στα άλλα- εμπιστοσύνη στο άγνωστο αύριο, δεν υπάρχει.
Η Ψυχή γίνεται αθάνατη έχοντας εμπιστευτεί - και γεννήσει τον αθάνατο γιο της εμπιστοσύνης. Από ευθύνη απέναντι στο πάθος της και χωρίς εξ’ αρχής εγγυήσεις ότι θα τα καταφέρει.
Πιθανόν το ερωτικό συναίσθημα στην εποχή μας ευτελίστηκε από την αλλεργία που έχουμε για την αβεβαιότητα και για την προσπάθεια. Δεν αναλαμβάνουμε την ευθύνη.
Τα θέτω αυτά ως ερωτήματα…
Γράφτηκε από τον/την Super User
Who's Online
Αυτήν τη στιγμή επισκέπτονται τον ιστότοπό μας 15 επισκέπτες