Του Απόστολου Κασελούρη

   Μία απο τις πλέον δημοφιλείς φράσεις που ακούς και στην χώρα μας και λίγο πολύ είναι συνυφασμένη με την  πολιτική είναι η ρήση ότι οι πολιτικοί κρίνονται απο τον λαό προς τον οποίο λογοδοτούν και απο τον οποίο τελικά επιδοκιμάζονται ή μη.  
   Είναι γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια με πρωτεργάτη τον Μπερλουσκόνι στην Ιταλία έχει ξεκινήσει μια νέα εποχή στην σχέση των  πολιτικών με την εξουσία , τα ΜΜΕ και ότι άλλο αποτελεί αυτό που αποκαλούμε σύστημα. Ο Μπερλουσκόνι ισχυρίζεται λοιπόν με πάσα σοβαρότητα ότι αυτός εκλεγμένος πρωθυπουργός δεν μπορεί να κρίνεται απο κάποιον δικαστή που έχει πάρει την θέση με έναν διαγωνισμό. Κατά συνέπεια ευλόγως τίθεται το ερώτημα. Απο ποιόν δικαστή θα μπορούσε να δικαστεί ο εκλεγμένος πρωθυπουργός; Προφανώς η απάντηση είναι απο έναν της αρεσκείας του που  πιθανότατα θα τον έβγαζε και λάδι.  Ο Μπερλουσκίνι ελέγχει έξι κανάλια απο το σύνολο των εννέα που διαθέτει η Ιταλία και κάθε τρείς και λίγο καταγέλλει τον τύπο ότι του κάνει πόλεμο και ότι τον σαμποτάρει. Πόλεμος εντυπώσεων βέβαια και προηγμένη επικοινωνιακή πολιτική που φαίνεται όμως ότι αποδίδει. Στοχοποιείς τον καταγγέλοντα τον κατηγοριοποιείς και τελικά  του επιτίθεσαι μεμονωμένα με αποτέλεσμα να μετατρέπεις την κριτική σε προσωπική διαφορά με κάποιον αντιφρονούντα, γραφικό ή οτιδήποτε άλλο τον βαφτίσεις.
  Στα καθ΄ημάς τώρα φαίνεται ότι όσο περνάει ο καιρός αρχίζει να εξηγείται το δυσεξήγητο της ιστορίας της ΕΡΤ. Ο πρωθυπουργός ουσιαστικά με την κίνηση του και με  την επιδεικτική  αλαζονεία στην απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας δείχνει πόσο υπολογίζει την δικαιοσύνη αλλά και ότι η ενημέρωση της ΕΡΤ τον ενοχλούσε. Η απόλυτα ελεγχόμενη ενημέρωση που παρέχεται απο τα ιδιωτικά κανάλια τον έκαναν να προτιμήσει το κλείσιμο της και την καταβολή μεγάλων ποσών σε ρήτρες απο να την κρατήσει ανοικτή. Και έτσι όλοι πλέον παίζουν στον ίδιο ρυθμό.
  Είναι απολύτως κατανοητό για τους ίδους τους πολιτικούς, τους εκλεγμένους σε όλα τα επίπεδα να μας πλασάρουν την καραμέλα της πολιτικής ευθύνης και της κρίσης απο τον λαό. Για τους πολίτες όμως κάτι τέτοιο μοιάζει αδιανόητο και απίθανο. Δηλαδή εκλέγεται κάποιος δήμαρχος για μια τετραετία υποσχόμενος λαγούς με πετραχήλια , τα κάνει θάλασσα ως συνήθως γίνεται, και κατόπιν ηττάται στις εκλογές και πηγαίνει σπίτι του αφού πλέον έχει διαλύσει το σύμπαν. Πολύ σκληρή τιμωρία. Δεν θα έπρεπε αυτοί οι άνθρωποι να έχουν να δώσουν λόγο πουθενά; Καταστρέφεις έναν τόπο και η τιμωρία είναι να πάς στο σπίτι σου;   
  Αυτοί που μας έβαλαν στο μνημόνιο πήγαν σπίτι τους. Κααδιακάστηγκαν απο τον ελληνικό λαό αν και κάποιοι βγάζουν χρήματα διδάσκοντας οικονομικά σε πανεπιστήμια. Πόσο χσοντροκέφαλος μπορεί να είναι κάποιος για να πληρώνει τον Γιωργάκη να διδάσκει “διαχείριση κρίσεων” είναι βέβαια ένα άλλο θέμα αλλά πάντως συμβαίνει. Στα τοπικά για παράδειγμα σκεφτείτε ότι ο τωρινός δήμαρχος θα πάει σπίτι του αλλά για παράδειγμα τα δέντρα στην Κολόνα για να ξαναβγούν αν ξαναβγούν θα περάσουν δεκαετίες.
  Απειρα τα παραδείγματα τέτοιου είδους και δυστυχώς οι απαντήσεις απογοητευτικές. Οι εκλεγμένοι θα συνεχίζουν το θεάρεστο έργο τους και τις συνέπειες των ηλιοθιοτήτων είτε αυτές είναι σκόπιμες είτε απλώς ηλιθιότητες θα τις πληρώνουν οι απλοί πολίτες για πολλά χρόνια. Κια αυτό είναι τουλάχιστον άδικο.