Από την Γιούλη Χατζηαλεξιάδη

Αγαπητοί αναγνώστες και αναγνώστριες,

 Στις 22 Απριλίου 2012, στο Πολεμικό Μουσείο Αθηνών, πραγματοποιήθηκε εκδήλωση μνήμης για τη γενοκτονία των Αρμενίων. Πρόκειται για μία από τις γενοκτονίες του κεμαλικού καθεστώτος της Τουρκίας, συγκαταλέγονται αυτές των Ασσυρίων και των Ποντίων.

Γενοκτονία σημαίνει εξολόθρευση ανθρώπων, περιουσιών, καταστροφή συλλογικής κοινωνικής πραγματικότητας και καταστροφή του μέλλοντος αυτής της κοινωνίας. Οι ιστορικές ιδεολογικές συνθήκες επέτασσαν την προϋπόθεση της εθνικής κάθαρσης για  την δημιουργία εθνικά καθαρού κράτους. Μέχρι σήμερα η Τουρκία δεν έχει επιτύχει αυτήν την εθνική καθαρότητα, αφού είναι κράτος πολυπολιτισμικό και πολυφυλετικό.

Πίσω από την ανάγκη για εθνοκάθαρση υπάρχουν πάντα και αρπακτικά οικονομικά κίνητρα. Επίσης υπάρχει και το μίσος για την διαφορετική εθνότητα, το μίσος για την διαφορά.

Κατά την γνώμη μου, η εκδήλωση ήταν άνιση: υπήρχε πολλή συγκίνηση για τους χαμένους, ανθρώπους, τις θηριωδίες, τις μαρτυρίες από τους επιζώντες, τις ιστορικές κινηματογραφικές καταγραφές. (Στις επόμενες γενοκτονίες το τουρκικό καθεστώς έμαθε και δεν επέτρεψε να διαρεύσουν ανάλογα στοιχεία). Υπήρχε το κοινό αίσθημα του πόνου και της αδικίας για το αβάσταχτο έγκλημα πάνω στους ανθρώπους, την πατρίδα τους, και το μέλλον τους.

Υπήρχε, παράλληλα, και ο κούφιος λόγος των προσκεκλημένων πολιτικών (όχι των Αρμενίων πολιτικών), τα χειροκροτήματα του κοινού όταν υποτιμιόταν η σύγχρονη Τουρκία, ένα ένστικτο αντεκδίκησης, που απέχει από το αίσθημα δικαίωσης των χαμένων, και της αναγνώρισης της γενοκτονίας των Αρμενίων. Και που απέχει από την οδύνη που γεννά μια γενοκτονία. Κι όμως, κάθε βία θα φέρει πάλι βία.

Σήμερα πολλοί θεωρούν γενοκτονία - μια μορφή εξελισσόμενης γενοκτονίας - αυτό που επιβάλλεται στην πατρίδα μας. Καταργούνται αξίες οικονομικές, αξίες περιουσιακές, η εργασία ως προσωπική και κοινωνική αξία, η δυνατότητα επιβίωσής μας και των οικογενειών μας, το δικαίωμα στην αξιοπρέπεια, το δικαίωμα στο μέλλον, το δικό μας και των παιδιών μας.

Μοχλοί είναι ένα τεχνητά διογκωμένο και διαρκώς διογκούμενο χρέος, πολιτικοί νάνοι-προδότες μιας πατρίδας, ένας λαός αδιάφορος και βολεμένος.

Οι νεκροί αυτής της γενοκτονίας είναι όσοι αυτοκτόνησαν και όσοι δεν θα γεννηθούν ελλείψει των στοιχειωδών προϋποθέσεων, υλικών και θεσμικών. Νεκροί είναι και οι πολιτισμικοί θεσμοί και ελληνικές ιδιαιτερότητες - η ελληνική διαφορά. Δεμένοι πισθάγνωνα παρακολουθούμε τον όλεθρο μιας πατρίδας, και τον δικό μας, και του μέλλοντός μας.

Δεν πιστεύω ότι επαρκεί ουδείς προδότης πολιτικός, ή συμμορία προδοτών και κοστουμαρισμένων αρπάγων, για να μας εξαφανίσει. Το χρέος είναι μία κατασκευή διαχειρίσιμη από μια σοβαρή ελληνική πολιτική, η οποία, με παραλλαγές, ήδη προτείνεται. Οι Έλληνες δεν είμαστε κατά το σύνολο βολεμένοι και αδιάφοροι... ποιος, άλλωστε, δεν αντιλαμβάνεται ότι ο κίνδυνος είναι καθολικός, και ότι, ως Έλληνας, κανείς δεν θα γλιτώσει;        

Οι συλλογικές ελληνικές ιδιαιτερότητες: φιλότιμο, αλληλεγγύη, ανυπακοή, είναι εμπόδιο στην παραίτητση, και συσπειρώνουν προς μαχητική αναζήτηση λύσης.

Οι Έλληνες που αυτοκτονούν διαμαρτυρώμενοι για την Κατοχή της χώρας από τους οικονομικούς εγκληματίες είναι εκούσιοι μάρτυρες και ήρωες στο βωμό της συλλογικότητας που λέγεται Ελλάδα.

Υπάρχουν άλλοι, φωτεινά ελληνικά μυαλά, που επεξεργάζονται πολιτικές και στρατηγικές λύσεις. Ένας από αυτούς είναι και οΝίκος Λυγερός, κύριος ομιλητής στηνεκδήλωση για την γενοκτονία τνω Αρμενίων. Τα εκδικητικά χειροκροτήματα δεν του άρεσαν.

 Το μείζον ζήτημα είναι πώς παλεύουμε ενάντια στην νέα, 'σύγχρονη', γενοκτονία.