της Γιούλη Χατζηαλεξιάδη

«Η διαφορά κάνει την διαφορά» περιγράφει ένας σημαντικός Έλληνας ο οποίος έχει τιμήσει δύο φορές την Αίγινα με την δημόσια παρουσία του.
            Αυτό που κινδυνεύει σήμερα απο τις καταιγιστικές συνθήκες της διάλυσης... ποιο είναι;
            Αν το εξετάσουμε σε όρους της διαφοράς;

            Ο κάθε άνθρωπος διαφέρει σε κάτι από τους άλλους, από όλους τους άλλους: η διαφορά του συνιστά το ελεύθερο σθένος του, ή την ασθένειά του: την ανάγκη του που αναζητά και αλληλεπιδρά με τους άλλους. Η διαφορά είναι αυτό που του λείπει, που μας λείπει, και το επιζητούμε ως τροφή για τη ζωή μας. Σε όρους της υγείας η στέρηση της ελευθερίας αυτής, της ελευθερίας της αλληλεπίδρασης της διαφοράς μας, βρίσκεται στην αφετηρία πολλών διαταραχών της υγείας του ‘ατόμου’ και του συλλόγου.
           Η ζωή χρειάζεται την διαφορά για την εξέλιξή της – κι όταν της στερείται αυτή η δυνατότητα η ζωή χάνει κάτι. Χάνει τη δυνατότητα να προκύψουν νέοι συνδυασμοί και νέες, απρόσμενες, διαφορές που θα επιζητήσουν την συμμετοχή τους στους επόμενους συνδυασμούς. Το ωάριο και το σπερματοζωάριο διαθέτουν το καθένα το μισό από το απαραίτητο γενετικό υλικό. Το ελεύθερο σθένος τους, η ασθένειά τους, η ανάγκη από το άλλο μισό που λείπει είναι απόλυτος ελκυστής στην εξέλιξη.
         
         Από μόνη της, εκτός λειτουργικού πλαισίου αλληλεπίδρασης, η διαφορά είναι α-διάφορη.

         Ζούμε τις τελευταίες δεκαετίες την αποθέωση της ατομικής διαφοράς. Την απομόνωση της διαφοράς από την αλληλεπίδραση μέσα στο κοινωνικό σύνολο. Επαιρόμεθα ότι είμαστε κάτι από μόνοι μας, ότι είναι εφικτό να υπάρχουμε ανεξάρτητοι από τους άλλους. Α-διαφορούμε.
       Ακραιφνής και αδιέξοδη νοσογόνος συνθήκη.
       Ακόμα και η αξιοπρέπειά μας είναι ατομική – που σημαίνει αδιαφορούμε για την δυνατότητα που έχουν οι άλλοι να είναι αξιοπρεπείς.

      Με τον ακραίο ατομοκεντρισμό αγνοήσαμε την συλλογική οργάνωση κι αφήσαμε τα αρπακτικά να κατατρώγουν τους θεσμούς. Ξεχάσαμε την φύση κι αφήσαμε τα δάση να καίγονται και την αγροτική παραγωγή να φθίνει. Αφήσαμε τα παιδιά αμόρφωτα με τα μυαλά γεμάτα θραύσματα πληροφοριών χωρίς γνώσεις ζωής.

     Μήπως η εξέλιξη διορθώνει, στις μέρες μας, το ασύγγνωστο και εγκληματικό αυτό λάθος;

      Αποκλεισμένη από το συλλογικό γίγνεσθαι η διαφορά χάνει την συνδυαστική της δυνατότητα, χάνεται το λειτουργικό κίνητρο. Παύει να «κάνει την διαφορά». Το σύνολο: ο συλλογικός οργανισμός, γίνεται άμορφος, στερείται την δυνατότητα εξέλιξης. Έπαρση, αυτισμός, απληστία παγιδεύουν την εξέλιξη.
      Το ελεύθερο σθένος που είναι προγραμματισμένο να συμμετέχει γίνεται ασθένεια. Η ασθένεια είναι η κακή ισορροπία με το λειτουργικό συλλογικό πλαίσιο.
     Τα αρπακτικά εξαρτώνται από την διατήρηση της αφύσικης συνθήκης και παλεύουν για να μην αλλάξει.
      Όσες ασθενείς διαφορές διασώζονται υποφέρουν αγωνιζόμενες να συμμετάσχουν στο αγκυλωμένο πλαίσιο.

       Από όσες διαφορές επιζούν προκύπτει η καινούργια πρόταση συλλογικής οργάνωσης: το αντίθετο, το αδιέξοδο προς την συλλογική οργάνωση, δεν είναι συμβατό με τη ζωή.
       Στις μέρες μας ο πόλεμος διεξάγεται ανάμεσα στην συλλογική φτώχεια που φέρνει η τυφλή απληστία και τον πλούτο που περιέχει η γενναία πρόσδεση στο συλλογικό γίγνεσθαι.
       Δεν φαίνεται ακόμα, ωστόσο η πλάστιγγα έχει ήδη πάρει την αποφασιστική ροπή προς την καινούργια πρόταση.