Της Γιούλη Χατζηαλεξιάδη,

Ο σακχαρώδης διαβήτης είναι χρόνιο νόσημα φθοράς το οποίο εξαπλώνεται στον δυτικό και δυτικοποιούμενο κόσμο ωσάν επιδημία: υπολογίζεται ότι το 2030 θα πάσχουν από διαβήτη 366.000.000 άνθρωποι στον πλανήτη (4.4% του πληθυσμού) έναντι 285.000.000 πασχόντων σήμερα.

      Η συμβολή του τρόπου ζωής (καθιστικός με τυποποιημένη και ακατάλληλη διατροφή) στην εξάπλωση αυτή είναι προφανής και κοινά αποδεκτός.
      Γνωστό επίσης είναι ότι, ως χρόνιο νόσημα φθοράς, ο διαβήτης προκαλεί πολλαπλές και επιβαρυντικές επιπλοκές - η αποφυγή των οποίων είναι και ο κύριος λόγος που επιβάλλει την ρύθμισή του διαβήτη.

     Ωστόσο, παράλληλα με την εξάπλωση του ακατάλληλου και διαβητογόνου τρόπου ζωής, οι επιστημονικές έρευνες τεκμηριώνουν την σημασία του υγιεινού τρόπου ζωής στην αντιμετώπιση του διαβήτη αλλά και στην πρόληψή του!

     Η άσκηση λοιπόν, αφενός βελτιώνει την ρύθμιση του διαβητικού με τρόπο που δεν επιτυγχάνεται με τα φάρμακα, αλλά και προλαμβάνει την εμφάνιση του διαβήτη.
    Σε ανθρώπους που έχουν προδιαβήτη έχει αποδειχθεί ότι η άσκηση καθυστερεί ή και αποτρέπει την εμφάνιση του διαβήτη: τους προστατεύει από τη νόσο λοιπόν.

    Ποια είναι αυτή η άσκηση;
    Για προδιαβητικούς και διαβητικούς είναι άσκηση διάρκειας 120-150 λεπτών ανά εβδομάδα – που σημαίνει τριάντα λεπτά κάθε μέρα από Δευτέρα έως Παρασκευή, ή μέρα παρά μέρα, -  και είναι άσκηση αερόβια μέτριας έντασης σε συνδυασμό με ασκήσεις μυϊκής ενδυνάμωσης (βάρη). Αερόβια άσκηση μέτριας έντασης σημαίνει περπάτημα σε ταχύ ρυθμό ή ποδήλατο για τριάντα λεπτά.
     Αν και φαίνεται απλό, απαιτεί προσαρμογή των προγραμμάτων ζωής και των προτεραιοτήτων μας.
     Μια τέτοια προσαρμογή  βελτιώνει πολλές παραμέτρους που σχετίζονται με την μεταβολική διαταραχή του διαβήτη: την αντίσταση στην ινσουλίνη, την υπερλιπιδαιμία, την αρτηριακή υπέρταση. Είναι πολλαπλό το όφελος από την άσκηση, δεν αφορά μόνον στην ρύθμιση του σακχάρου αίματος ή την αποτροπή της εμφάνισης υψηλών τιμών σακχάρου αίματος.

     Με ποιον μηχανισμό επιτυγχάνεται η σημαντικότατη αυτή βελτίωση; Με την χρήση της κυκλοφορούσας γλυκόζης αίματος από τον μυϊκό ιστό με μηχανισμούς που δεν χρειάζονται την ινσουλίνη. Σε δεύτερο χρόνο ο ίδιος ο μυϊκός ιστός αλλάζει, και χρησιμοποιεί σε μεγαλύτερο βαθμό τις οξειδωτικές μεταβολικές οδούς για την παραγωγή της ενέργειας που του χρειάζεται κατά την άσκηση. Πρακτικά αυτά σημαίνουν μείωση της αντίστασης στην ινσουλίνη – που είναι ο βασικός μηχανισμός της μεταβολικής εκτροπής που είναι ο διαβήτης.

     Ειδική προσοχή χρειάζονται οι ινσουλινοθεραπευόμενοι ασθενείς, όπως επίσης και οι ασθενείς με επιπλοκές από τον διαβήτη τους. Αυτή η ανάπτυξη, ωστόσο ξεφεύγει από το σημερινό μας σημείωμα, και απαιτεί συνεργασία με τον υπεύθυνο γιατρό τους.