Της Γιούλη Χατζηαλεξιάδη
Αντιγράφουμε από τον εκλαϊκευμένο ηλεκτρονικό Τύπο:
«Νέα μεγάλη ανακάλυψη αναφέρει ότι υπάρχουν τουλάχιστον δυο κώδικες στο γονιδίωμα (DNA).
Επιστήμονες στις ΗΠΑ, με επικεφαλής τον Γιάννη Σταματογιαννόπουλο, καθηγητή γενετικής της Ιατρικής Σχολής του πανεπιστημίου Ουάσιγκτον του Σιάτλ, βρήκαν έναν δεύτερο γενετικό κώδικα μέσα στο γονιδίωμα (DNA). «Για περισσότερα από 40 χρόνια υποθέταμε ότι οι αλλαγές στο DNA, που επιδρούν στον γενετικό κώδικα, αφορούν μόνο τη σύνθεση πρωτεϊνών. Τώρα γνωρίζουμε ότι αυτή η βασική υπόθεση σχετικά με την ανάγνωση του ανθρώπινου γονιδιώματος μας προσέφερε μόνο τη μισή εικόνα. Τα καινούργια ευρήματα δείχνουν ότι το DNA μας αποτελεί μια απίστευτα ισχυρή συσκευή αποθήκευσης πληροφοριών, την οποία η φύση έχει εκμεταλλευθεί στο έπακρο και με μη αναμενόμενους τρόπους». ανέφερε ο δρ. Σταματογιαννόπουλος στο δελτίο Τύπου του Πανεπιστημίου της Ουάσινγκτον

Η ανακάλυψη του  2ου κώδικα ανοίγει νέους δρόμους στη κατανόηση των ρυθμιστικών μηχανισμών του γονιδιώματος και κλείνει οριστικά το κεφάλαιο όπου ήθελε το DNA ως στατικό μη διαμορφώσιμο από τις συνθήκες παράγοντα. Ενώ οι μικροί «μάγοι» των μεταλλαγμένων τα τροποποιούσαν μηχανικά και υποτίθεται ότι «περνούσαν» στο γονιδίωμα νέες ιδιότητες.
Η ανακάλυψη ότι στο γονιδίωμα καταγράφονται ταυτόχρονα δύο, τουλάχιστον, ξεχωριστοί κώδικες άφησε έκπληκτους τους επιστήμονες. Πρόκειται για έναν κώδικα που φαίνεται να καθοδηγεί το κύτταρο σχετικά με το πώς ελέγχονται τα γονίδια.
«Για περισσότερα από 40 χρόνια θεωρούσαμε δεδομένο ότι οι αλλαγές του DNA (κατά τη διάρκεια της ζωής, ακτινοβολίες, τοξίνες κ.λπ.), δήλωσε ο ελληνικής καταγωγής επιστήμονας, «έχουν επίπτωση απλώς στη δημιουργία των πρωτεϊνών. Τώρα ξέρουμε ότι αυτή η έως τώρα κεντρική υπόθεση για την ανάγνωση του ανθρωπίνου γονιδιώματος αποτελούσε μόνο τη μισή εικόνα.»
Ο κανονικός γενετικός κώδικας χρησιμοποιεί ένα βιοχημικό «αλφάβητο» 64 «γραμμάτων», που λέγονται κωδικόνια. Η ομάδα του Σταματογιαννόπουλου βρήκε ότι μερικά κωδικόνια μπορούν να έχουν δύο «νοήματα», ένα (ήδη γνωστό) που αφορά τη δημιουργία των πρωτεϊνών και ένα δεύτερο (άγνωστο έως τώρα) που αφορά τον έλεγχο των γονιδίων. Οι δύο αυτοί κώδικες φαίνεται να έχουν εξελιχτεί διαχρονικά σε συνάφεια μεταξύ τους. Έτσι, οι εντολές που αφορούν τον έλεγχο των γονιδίων (ο δεύτερος κώδικας) βοηθάνε να σταθεροποιηθούν ορισμένα επωφελή για τον οργανισμό χαρακτηριστικά των πρωτεϊνών.
Τι σημαίνει αυτό για εμάς;
Και συνεχίζει ο Dr. Σταματογιαννόπουλος διευκρινίζοντας:
«Το γεγονός ότι ο γενετικός κώδικας μπορεί να γράφει ταυτόχρονα δύο είδη πληροφοριών, σημαίνει ότι πολλές αλλαγές στο DNA που φαίνονται να μεταβάλουν τις αλληλουχίες των πρωτεϊνών, μπορεί επίσης στην πραγματικότητα να διαταράσσουν τα προγράμματα ελέγχου των γονιδίων και έτσι να προκαλούν ασθένειες»!
Τι έχουν να πούνε τώρα οι μικροί «μάγοι» των μεταλλαγμένων; Θα συνεχίσουν να κερδοσκοπούν ασύστολα δημιουργώντας σε ανθρώπους και φύση ανήκεστες βλάβες;
Αυτό σημαίνει ότι στο DNA υπάρχουν αποθηκευμένες επιπλέον πληροφορίες από αυτές που πιστεύαμε μέχρι σήμερα και το μεγαλύτερο μέρος αυτών των πληροφοριών αφορούν ρυθμιστικούς μηχανισμούς που σχετίζονται με την ενεργοποίηση και την απενεργοποίση των γονιδίων. Το DNA και τα κύτταρα μας δεν είναι στατικά αλλά προσαρμόζονται ανάλογα με τις περιστάσεις και τις συνθήκες στις οποίες λειτουργούν.
Η υγεία μας δεν καθορίζεται από τη μοίρα, τι DNA μας έτυχε δηλαδή, αλλά από τη “χρήση” και τον τρόπο ζωής μας, που προκαλεί διαφορετικές κάθε φορά απαντήσεις από πλευράς του γενετικού μας κώδικα. Ασθένειες όπως τα αυτοάνοσα νοσήματα, ο καρκίνος αλλά και τα νοσήματα της λειτουργίας του γαστρεντερικού (κολίτιδα, ελκώδης κολίτιδα, νόσος του Crohn) αυξάνονται όσο μεγαλύτερη γίνεται η απόκλιση από τον φυσιολογικό τρόπο ζωής. Ιδιαίτερα το γαστρεντερικό σύστημα φαίνεται να συμμετέχει ενεργά με πολλαπλούς ρόλους στη λειτουργία όλου του οργανισμού. Τα πάνω από 1150 διαφορετικά είδη μικροβίων που αποικίζουν τον γαστρεντερικό μας σωλήνα, περιέχουν 3.300.000 διαφορετικά γονίδια που και αυτά συμμετέχουν ενεργά στην δομή και στη λειτουργία του ανθρώπινου σώματος.  Οι ελλείψεις σε μικροσυστατικά λόγω της αλλοίωσης της τροφής, τα χαμηλά επίπεδα οξυγόνου στην ατμόσφαιρα και στους εσωτερικούς χώρους διαβίωσης, η έλλειψη άσκησης, το επιβαρημένο περιβάλλον και το στρες που προκύπτει λόγω του σύγχρονου τρόπου ζωής αλλοιώνουν το σωματικό και κυτταρικό περιβάλλον και έχουν ως αποτέλεσμα την εμφάνιση νόσου.
Η υγεία και η νόσος δεν προκύπτουν λόγω “κατασκευαστικού” ή μη προβλήματος. Αλλά από λάθος χρήση. Στη προσπάθεια του οργανισμού να επιβιώσει εμφανίζονται συμπτώματα που δεν αναμένονται να υπάρχουν όταν είμαστε υγιείς. Η μόνη πραγματική θεραπεία είναι να επαναφέρουμε το σώμα όσο πιο κοντά γίνεται στις αρχικές φυσιολογικές συνθήκες λειτουργίας.»
       Και το δικό μας σχόλιο:
Ήταν γνωστό ότι το μεγαλύτερο μέρος του ανθρώπινου γονιδιώματος έπαιζε λειτουργικό/ρυθμιστικό ρόλο.
Περιγραφόταν, δε, ως σιωπηρό DNA – αντιστοίχως με την τύφλωση του μοντέρνου πολιτισμού ο οποίος αδιαφορεί για την λειτουργική μας ρύθμιση και την έχει καταδικάσει στην σιωπή.
Η λειτουργική μας ρύθμιση είναι μηχανιστική ή συλλογική;
Ακολουθεί στατικούς μηχανισμούς ή έχει την ευελιξία να προσαρμόζεται στις συνθήκες του περιβάλλοντος;
Προφανώς ισχύει το δεύτερο, και επιβεβαιώνεται και από τις πληροφορίες του  δημοσιεύματος.
Ας επισημάνουμε, ωστόσο, πως η ρύθμιση των γονιδίων και η έκφραση των πληροφοριών τις οποίες κωδικοποιούν -πρωτεϊνες ή λειτουργικές επιταγές- εξαρτώνται από τον τρόπο ζωής όχι μόνο στο επίπεδο της υγιεινής ζωής, διατροφής κ.λ.π., παρά, και ισχυρότερα ίσως, από την ποιότητα των συλλογικών μας συμμετοχών. Θάρρος ή υποταγή, διεκδίκηση ή στέρηση, μάχη ή καταπίεση; Σεβασμός της ατομικής διαφοράς ή συμμόρφωση μέσα σε πρότυπα-κλισέ; Είναι συμπεριφορές που ρυθμίζουν την υγεία μας και διαμορφώνουν τις συνθήκες μέσα στις οποίες λειτουργούμε.
Οι συνθήκες είναι διαμορφώσιμες από εμάς ως κοινωνικά μέλη.
Οι συνθήκες διαμορφώνουν λειτουργικά και δομικά το DNA.
Η συλλογική λειτουργία της ζωής διαμορφώνει το DNA.
Απλό να το συλλάβει κανείς, αν αναλογισθεί την εμπειρία χιλιάδων ετών εξέλιξης της συλλογικότητας της ζωής που βρίσκεται κωδικοποιημένη στο γονιδίωμα των ζωντανών οργανισμών και του ανθρώπου. Η εξέλιξη ανέδειξε την συλλογικότητα ως μοχλό επιβίωσης.
Την συλλογικότητα της ζωής “ξεχνάμε” όταν συμμεριζόμαστε τον μηχανιστικό, απρόσωπο τρόπο ρύθμισης.
Αυτό θέλει και ο εκτροχιασμένος – ωστόσο πλέον – χωρίς δυνατότητα μηχανιστικής ρύθμισης, κουφός, τυφλός, αναίσθητος, ατομοκεντρικός και παρακμιακός πολιτισμός μας.
Και οι επιστημονικές ανακαλύψεις τον διαψεύδουν.