Της ΓΙΟΥΛΗ ΧΑΤΖΗΑΛΕΞΙΑΔΗ

  Γνωρίζουμε όλοι την σοβαρότητα των βλαβών μετά από τροχαίο ατύχημα, βλάβες που, εκτός από θανατηφόρες, μπορούν να αποδειχθούν δυστυχήματα για όλη τη ζωή του πάσχοντος αλλά και των οικείων του. Μιλάμε για βλάβες που εμποδίζουν την φυσιολογική λειτουργία στη δουλειά, την οικογένεια , την προσωπική αυτονομία και προγραμματισμό.
   Αυτές είναι οι σοβαρές βλάβες μετά από κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις, μετά, δηλαδή, από ισχυρούς τραυματισμούς στο κεφάλι. Αυτές οι βλάβες δεν επηρεάζουν μόνο επιμέρους λειτουργίες του πάσχοντος: κίνηση ενός μέλους, κίνηση κάτω άκρων, ομιλία, αλλά επηρεάζουν την συγκρότηση της προσωπικότητας του αρρώστου: την μνήμη του, την προσοχή του, την εποπτεία και εξυπηρέτηση του εαυτού του, την πρακτική του λειτουργικότητα, την συναισθηματική του ισορροπία και συγκρότηση.
    Δυστυχώς, μετά από βαριές κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις - συνήθως εξαιτίας τροχαίων ατυχημάτων - οι τραυματίες που επιζούν είναι κερματισμένοι άνθρωποι. Οι σοβαρές κακώσεις στον εγκέφαλο καταστρέφουν νευρικά κυκλώματα που υποστηρίζουν το σύνολο των γνωσιακών και ψυχολογικών λειτουργιών.
  Πόσο συχνές είναι οι βαριές κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις μετά από τροχαίο;
  Κάθε χρόνο έχουμε, περίπου, 35.000 τραυματίες από τροχαία. Υπολογίζεται ότι από τους σοβαρά τραυματίες που χάνουν την ζωή τους, το 75% πεθαίνουν εξαιτίας των κρανιοεγκεφαλικών κακώσεων.
   Όσοι επιζούν από τις κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις, έχουν δεχθεί μέσα στο νοσοκομείο την υποστήριξη των βασικών τους βιολογικών λειτουργιών, κατόπιν υπάρχει η περίοδος αποκατάστασης της ομιλίας και της κινητικότητας, κατόπιν υπάρχει - ή οφείλει να υπάρχει - η προσπάθεια για την αποκατάσταση των γνωσιακών και ψυχολογικών τους λειτουργιών.
  Η γνωσιακή αποκατάσταση χρησιμοποιεί συστηματικά, ολιστικά προγράμματα νευροψυχολογικής αποκατάστασης ώστε να ευοδώσει την επιστροφή του αρρώστου στο κοινωνικό του περιβάλλον και την κοινωνική του λειτουργία. πρόκειται για επίπονη και δύσκολη δουλειά, που πραγματοποιείται με καθημερινή εκπαίδευση/βοήθεια του πάσχοντος επί πεντάωρο, με συνολική διάρκεια είκοσι εβδομάδων. Τα προγράμματα είναι και ομαδικά και εξατομικευμένα, περιέχουν νοητικές και ψυχολογικές ασκήσεις, αφορούν και στους σημαντικούς οικείους του πάσχοντος. Υπάρχει η δυνατότητα να επαναληφθούν, εάν φανεί ότι ο πάσχων έχει δυνατότητες περαιτέρω βελτίωσης.
  Επιστρέφει ο πάσχων στην προηγούμενη του κατάσταση;
  Και ναι, και όχι: βεβαιότατα ωφελείται καθόσον αφορά στην αυτοεξυπηρέτησή του, την μνήμη και την μάθηση, την εκτελεστική του λειτουργία. Η ωφέλεια αυτή δεν θα υπήρχε χωρίς την ολιστική νευροψυχολογική αποκατάσταση: χωρίς αυτήν θα είχαμε ένα πρόσωπο διαλυμένο,χωρίς βούληση δική του, χωρίς έλεγχο στις ψυχολογικές λειτουργίες, χωρίς δυνατότητα επεξεργασίας πληροφοριών από το περιβάλλον - και χωρίς την δυνατότητα εργασίας, που σημαίνει οικονομική επιβάρυνση της κοινωνίας και της οικογένειάς του.
    Ωστόσο, συνηθέστατα, δεν επιστρέφει σε αυτό που ήταν: έχουμε έναν άνθρωπο με νέα προσωπικότητα, με άλλες δυνατότητες από εκείνες πριν την εγκεφαλική κάκωση.
  Η δυνατότητα της νευροψυχολογικής αποκατάστασης είναι σημαντικότατη - και μη διαδεδομένη. Στην Ελλάδα εφαρμόστηκε προ δεκαετίας περίπου, από εκπαιδευμένη στο εξωτερικό ψυχολόγο, η οποία συνέβη ("έτυχε") να βρει χρηματική ενίσχυση από συγγενή αποθεραπευμένου τραυματία.
 Δεν καλύπτεται από κανένα ασφαλιστικό ταμείο.

Της Γιούλη Χατζηαλεξιάδη,

Ο σακχαρώδης διαβήτης είναι χρόνιο νόσημα φθοράς το οποίο εξαπλώνεται στον δυτικό και δυτικοποιούμενο κόσμο ωσάν επιδημία: υπολογίζεται ότι το 2030 θα πάσχουν από διαβήτη 366.000.000 άνθρωποι στον πλανήτη (4.4% του πληθυσμού) έναντι 285.000.000 πασχόντων σήμερα.

      Η συμβολή του τρόπου ζωής (καθιστικός με τυποποιημένη και ακατάλληλη διατροφή) στην εξάπλωση αυτή είναι προφανής και κοινά αποδεκτός.
      Γνωστό επίσης είναι ότι, ως χρόνιο νόσημα φθοράς, ο διαβήτης προκαλεί πολλαπλές και επιβαρυντικές επιπλοκές - η αποφυγή των οποίων είναι και ο κύριος λόγος που επιβάλλει την ρύθμισή του διαβήτη.

     Ωστόσο, παράλληλα με την εξάπλωση του ακατάλληλου και διαβητογόνου τρόπου ζωής, οι επιστημονικές έρευνες τεκμηριώνουν την σημασία του υγιεινού τρόπου ζωής στην αντιμετώπιση του διαβήτη αλλά και στην πρόληψή του!

     Η άσκηση λοιπόν, αφενός βελτιώνει την ρύθμιση του διαβητικού με τρόπο που δεν επιτυγχάνεται με τα φάρμακα, αλλά και προλαμβάνει την εμφάνιση του διαβήτη.
    Σε ανθρώπους που έχουν προδιαβήτη έχει αποδειχθεί ότι η άσκηση καθυστερεί ή και αποτρέπει την εμφάνιση του διαβήτη: τους προστατεύει από τη νόσο λοιπόν.

    Ποια είναι αυτή η άσκηση;
    Για προδιαβητικούς και διαβητικούς είναι άσκηση διάρκειας 120-150 λεπτών ανά εβδομάδα – που σημαίνει τριάντα λεπτά κάθε μέρα από Δευτέρα έως Παρασκευή, ή μέρα παρά μέρα, -  και είναι άσκηση αερόβια μέτριας έντασης σε συνδυασμό με ασκήσεις μυϊκής ενδυνάμωσης (βάρη). Αερόβια άσκηση μέτριας έντασης σημαίνει περπάτημα σε ταχύ ρυθμό ή ποδήλατο για τριάντα λεπτά.
     Αν και φαίνεται απλό, απαιτεί προσαρμογή των προγραμμάτων ζωής και των προτεραιοτήτων μας.
     Μια τέτοια προσαρμογή  βελτιώνει πολλές παραμέτρους που σχετίζονται με την μεταβολική διαταραχή του διαβήτη: την αντίσταση στην ινσουλίνη, την υπερλιπιδαιμία, την αρτηριακή υπέρταση. Είναι πολλαπλό το όφελος από την άσκηση, δεν αφορά μόνον στην ρύθμιση του σακχάρου αίματος ή την αποτροπή της εμφάνισης υψηλών τιμών σακχάρου αίματος.

     Με ποιον μηχανισμό επιτυγχάνεται η σημαντικότατη αυτή βελτίωση; Με την χρήση της κυκλοφορούσας γλυκόζης αίματος από τον μυϊκό ιστό με μηχανισμούς που δεν χρειάζονται την ινσουλίνη. Σε δεύτερο χρόνο ο ίδιος ο μυϊκός ιστός αλλάζει, και χρησιμοποιεί σε μεγαλύτερο βαθμό τις οξειδωτικές μεταβολικές οδούς για την παραγωγή της ενέργειας που του χρειάζεται κατά την άσκηση. Πρακτικά αυτά σημαίνουν μείωση της αντίστασης στην ινσουλίνη – που είναι ο βασικός μηχανισμός της μεταβολικής εκτροπής που είναι ο διαβήτης.

     Ειδική προσοχή χρειάζονται οι ινσουλινοθεραπευόμενοι ασθενείς, όπως επίσης και οι ασθενείς με επιπλοκές από τον διαβήτη τους. Αυτή η ανάπτυξη, ωστόσο ξεφεύγει από το σημερινό μας σημείωμα, και απαιτεί συνεργασία με τον υπεύθυνο γιατρό τους.

Του ΧΡ. ΡΕΠΠΑ

    Η δολοφονία του Π. Φύσσα από μέλος του ναζιστικού - εγκληματικού μορφώματος της  Χρυσής Αυγής δημιουργεί ένα νέο κύκλο προβληματισμού για το ρόλο αυτού του μορφώματος στη Ελλάδα σήμερα. Σε μια χώρα που βρίσκεται σε συνθήκες βαθιάς κοινωνικοπολιτικής και όχι μόνο οικονομικής κρίσης , αποσύνθεσης του μεταπολιτευτικού πολιτικού συστήματος και βαθιάς ανυποληψίας του στη συνείδηση μεγάλου μέρους των λαϊκών στρωμάτων , το φασιστικό μόρφωμα παρουσιάζει άνοδο της πολιτικής του επιρροής πριν τη δικαστική δίωξη της ηγεσίας του, τουλάχιστον δημοκοπικά. Η Χρυσή Αυγή έχει εγκατασταθεί σε παραδοσιακές φτωχοσυνοικίες συνοικίες της Αθήνας και του Πειραιά, προσπαθεί να μεγαλώσει την πολιτικής της επιρροή στους ανθρώπους αυτών των συνοικιών, που πλήττονται βαριά από τη φτώχεια και την ανεργία και παράλληλα, με όπλο την ωμή δολοφονική βία, επιιδιώκει να τσακίσει τους πραγματικούς της πολιτικούς αντιπάλους, δηλ. την αριστερά σε όλες της τις εκδοχές και όσους αρθρώνουν αντίπαλο λόγο ή δρουν  αντίθετα προς τα δικά της. έργα.
   Η δολοφονία του νέου ανθρώπου στο Κερατσίνι έγινε για την αντιφασιστική του δράση, προσχεδιασμένα, από ομάδα που λειτούργησε κατά το πρότυπο των ναζιστικών ταγμάτων εφόδου της Γερμανίας του μεσοπολέμου. Η συγκεκριμένη ομάδα κινήθηκε, κατόπιν ιεραρχικών εντολών στο σημείο της επίθεσης.
    Η λειτουργία τέτοιων ταγμάτων δεν έγινε για πρώτη φορά στην περίπτωση του Π. Φύσσα. Η   επίθεση  στα στελέχη του ΚΚΕ στο Πέραμα , σε περίπτερα του Κ.Κ.Ε , του ΣΥΡΙΖΑ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ , οι επιθέσεις σε μετανάστες, ακόμα και έξω από αστυνομικά τμήματα,γίνονται πάντα με την ίδια μεθοδολογία. Μια πολυπληθής ομάδα που επιτίθεται  σ' ένα ανύποπτο θύμα, το τραυματίζει ή το δολοφονεί και στη συνέχεια εξαφανίζεται.
 . Είναι επιβεβαιωμένο ότι τα περιστατικά ρατσιστικής βίας αυξήθηκαν κατακόρυφα μετά την ανάδειξή του στο κοινοβούλιο. H έκθεση του Συνηγόρου του Πολίτη με ημερομηνία Σεπτέμβριος του 2013, καταγράφει συνολικά 281 καταγγελίες για ρατσιστική βία  στην περίοδο Ιανουάριος 2012 – Απρίλιος 2013 και σε 135 περιστατικά απ' αυτές έχουμε 400 τραυματισμούς και 4 δολοφονίες. Το 1/4 των περιπτώσεων αυτών των επιθέσεων αφορά δράστες που σχετίζονται με την Χρυσή Αυγή.
       Είναι βέβαια υποκρισία του κράτους και των καθεστωτικών Μ.Μ.Ε που ανακάλυψαν ξαφνικά τώρα τη φασιστική βία της Χρυσής Αυγής σ' αυτή την έκταση, όταν εκατοντάδες επιθέσεις σε μετανάστες, σε πολιτικούς χώρους της Αριστεράς ακόμα και σε μαθητές, έχουν γίνει από τον συγκεκριμένο χώρο τα τελευταία χρόνια και ουσιαστικά δεν διερευνήθηκαν ποτέ. Περιστατικά όπως η επίθεση στους Αιγύπτιους ψαράδες στο Πέραμα το περασμένο καλοκαίρι και φόνοι μεταναστών στο κέντρο της Αθήνας πέρασαν γρήγορα από τη δημοσιότητα, χωρίς τον απαιτούμενο προβληματισμό και την προσπάθεια της πολιτικής αποκάλυψης του ρόλου της Χρυσής Αυγής σ' αυτές τις υποθέσεις.  
.      Η ''Χρυσή Αυγή' έχει σήμερα συγκεκριμένο πολιτικό ρόλο στα πλαίσια του μνημονιακού καθεστώτος: αποτελεί μηχανισμό ανάσχεσης του κοινωνικού κινήματος στο κοινωνικό επίπεδο με τη βία και το αίμα, πολύ πιο πέρα από τη δράση των κρατικών μηχανισμών και αποτελεί πόλο συσπείρωσης των πιο καθυστερημένων πολιτικά μαζών που πλήττονται από την πολιτική των μνημονίων. Αυτό γίνεται με τον πλαστό αντιμημονιακό λόγο που συνήθως αρθρώνεται μόνο ρητορικά στις συγκεντρώσεις και τις ανακοινώσεις προς κατανάλωση των πολιτικά αφελών, αλλά στην ώρα των καθοριστικών επιλογών η ταύτιση της με τις επιλογές του κεφαλαίου είναι απόλυτη. Η πολιτική μάχη που δίνει υπέρ του καπιταλισμού δεν είναι μάχη που δίνεται στα πολιτικά σαλόνια και επιτελεία της εξουσίας , όσο μάχη των δρόμων και των δημοσίων χώρων , μάχη που είναι κρίσιμη για την αναχαίτιση του κοινωνικού ριζοσπαστισμού. Γι΄ αυτό και συγκροτείται ως παραστρατιωτικός μηχανισμός και επιδιώκει τη στρατιωτικοποίηση των μελών της. Συνεργάζεται και στηρίζεται από κομμάτια των κατασταλτικών μηχανισμών του  κράτους.
   .    Η στάση των αστικών κομμάτων και ειδικά αυτών που στηρίζουν τις μνημονιακές πολιτικές απέναντι στη Χ.Α είναι επίσης πού κρίσιμο ζήτημα να εξεταστεί. Καταρχήν τα κόμματα αυτά με την επιβολή των μνημονίων και των πολιτικών της δημοσιονομικής προσαρμογής οι βασικοί υπεύθυνοι για την παρουσία της ναζιστικής συμμορίας στο κοινοβούλιο και την πολιτική ζωή.
   Η ναζιστική συμμορία δεν μπορεί ν' αντιμετωπιστεί μόνο με νομικά μέσα , αν και η ενεργοποίησή τους για την αντιμετώπιση της εγκληματικής της δράσης είναι απαραίτητη.  Κοντά σ' αυτό πρέπει να συνυπολογιστεί το γεγονός ότι  μέρος των κατασταλτικών μηχανισμών έχει υιοθετήσει τη λογική της , την ανέχεται και την καλύπτει.
     Η πολιτική της επιρροή και η εγκληματική της δράση  δεν μπορεί ν' ανακοπεί  σε συμμαχία με τ' αστικά κόμματα ούτε στα πλαίσια της λογικής του συνταγματικού τόξου.Η πολιτική αυτών των κομμάτων, όπως τονίσαμε και πιο πάνω, είναι υπεύθυνη για την εξάπλωση του ναζισμού μέσα στην κοινωνία και για τα εκλογικά ποσοστά της Χρυσής Αυγής, κυρίως στις λαϊκές συνοικίες.. Η πολιτική και η θεώρηση των πραγμάτων που έχουν οι χώροι  αυτοί είναι μέρος του προβλήματος και δυνατότητα αποτελεσματικής αντιμετώπισης της Χρυσής Αυγής απ' αυτούς είναι αδύνατη. Για τους χώρους αυτούς το πρόβλημα δεν βρίσκεται στο ρίζωμα του φασισμού στην κοινωνία και στην απειλή για τη δημοκρατία από τη δράση της, αλλά στην άνοδο Αριστεράς και στην αμφισβήτηση των πολιτικών του μνημονίου από τον λαϊκό παράγοντα. Αυτή την άνοδο προσπαθεί ν' ανακόψει η κυβέρνηση Σαμαρά  με την εμμονή στην επικίνδυνη θεωρία των δύο άκρων. Η Χρυσή Αυγή από τη ΝΔ και τον  Σαμαρά  αντιμετωπίζεται ως ένας απλός κομματικός αντίπαλος και εκλογικός ανταγωνιστής παρά ως η απειλή για τη δημοκρατία. που συνεπάγεται η αναβαθμισμένη επιρροή ενός ναζιστικού κόμματος.

    Η εκτεταμένη κοινωνική καταστροφή που συντελέστηκε τα τελευταία χρόνια με τις μνημονιακές πολιτικές , η βίαιη φτωχοποίηση και κοινωνική εξαθλίωση μεγάλων κομματιών του πληθυσμού  έστρωσαν το έδαφος της απόγνωσης και της τυφλής οργής χωρίς όραμα και ελπίδα, που τρέφουν πολιτικά τη Χρυσή Αυγή. Η ρατσιστική της ατζέντα  υιοθετήθηκε πλήρως από τα κόμματα του μνημονιακού μπλοκ , που μέσω αυτής προσπάθησαν προεκλογικά να μεταθέσουν το κέντρο του προβληματισμού από την πολιτική του μνημονίου στο θέμα των μεταναστών , της τάξης  και του νόμου με μια λογική παρόμοια μ' αυτή της Χρυσής Αυγής. Από το προεκλογικό σύνθημα του κ. Σαμαρά για ανακατάληψη των πόλεων μέχρι τον Ξένιο Δία και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης των μεταναστών όλα αυτά νομιμοποίησαν τον ρατσιστικό και μισαλλόδοξο λόγο της Χρυσής  Αυγής, τον έφεραν στο κέντρο του προβληματισμού για τη μετανάστευση και του έδωσαν πολιτική υπόσταση. Αυτή είναι  η μεγαλύτερη προσφορά της  συγκυβέρνησης  στην άνοδο της πολιτικής επιρροής του ναζισμού. Η προσφορά αυτή συνεχίστηκε με το σταμάτημα της ψήφισης του αντιρατσιστικού νομοσχεδίου που έστειλε το ξεκάθαρο μήνυμα στη συμμορία ότι η συγκυβέρνηση δεν θεωρεί και ιδιαίτερο πρόβλημα  τη δράση της.

   Ο φασισμός δεν αντιμετωπίζεται μόνο με καταγγελίες και ανακοινώσεις για τη δράση του. Απέναντί του θα πρέπει να ορθωθεί ένα ενιαίο κοινωνικοπολιτικό μέτωπο που θα συμπεριλάβει πολιτικά την αριστερά στις  περισσότερες εκδοχές της(όχι την μνημονιακή ΔΗΜΑΡ) και θα φτάνει μέχρι τον αντιεξουσιαστικό χώρο. Κοινωνικά θα στηρίζεται σε συνδικάτα και κοινωνικοπολιτικές συλλογικότητες που έχουν δώσει πραγματικές μάχες όχι μόνο ενάντια στον φασισμό αλλά συνολικά στο μνημονιακό καθεστώς και την καπιταλιστική βαρβαρότητα , σε αντιφασιστικές συλλογικότητες και μεταναστευτικές οργανώσεις. Ένα κίνημα  που θα αποδομήσει τη ναζιστική συμμορία οργανωτικά και πολιτικά , με το κλείσιμο των γραφείων της σε όλη την Ελλάδα, τη διακοπή κάθε χρηματοδότησης της από τον κρατικό προϋπολογισμό , την κοινωνική και πολιτική της απομόνωση και την ποινική και πολιτική καταδίκη των εγκληματικών της ενεργειών.
                                                                                                                     
 ΧΡ. ΡΕΠΠΑΣ                                                                                                                                 

της Γιούλη Χατζηαλεξιάδη

Η Ακριβή είναι μία γυναίκα 48ετών, μητέρα δύο αγοριών, χωρισμένη από τον σύζυγο, δραστήρια και ιδιαιτέρως άξια σε πολυσχιδείς εργασιακές δραστηριότητες. Δεν αφήνει κανέναν να μοιραστεί ευθύνες, δεν τολμούν οι συνεργάτες της να μην την ενημερώσουν - και να μην της φορτώσουν - όλο το φάσμα των απαιτήσεων της δουλειάς. Δεν τολμά και η ίδια να μιλήσει για φόβους και αδυναμίες της: προσωπικές.
   Για την ακρίβεια, δεν τολμούσε να μιλήσει γι αυτά, πριν εισέλθει σε μια, μακρόχρονη, διαδικασία, θεραπευτικής διόρθωσης. Κατά την οποία η πρώτη οδηγία που της εδόθη ήταν να ξεκινήσει να μοιράζεται τις αγωνίες της με τους οικείους της. Πράγμα που έκανε, με δυσκολία αρχικά, με χαρά μετέπειτα.
   Αναμφίβολα το μοίρασμα αυτό ανακούφισε την ίδια, μα και το οικείο περιβάλλον της. Την κατέστησε περισσότερο ισότιμη και ανθρώπινη: το απόρθητο κλείσιμο των προσωπικών της πληροφοριών αποτελούσε παγίδα για την ίδια και για τις διαπροσωπικές της συνδιαλλαγές, και διαιώνιζε την ανεξήγητη, διαρκή, απροσδιόριστη και σιωπηλή διαμάχη της με τους προσφιλείς της.
   Η Ακριβή εμφάνισε ερυθηματώδη λύκο – μια αυτοάνοση αρρώστια του συνδετικού ιστού – προ πολλών ετών. Το πάλευε με τις κλασικές ιατροφαρμακευτικές μεθόδους. Η αρρώστια της είχε εξάρσεις και υφέσεις, σχετικές πάντα με «αδιευκρίνιστα» προσωπικά αδιέξοδα.
    Έχουμε μια πρώτη εικόνα ενός ανθρώπου που, για κάποιους λόγους της προσωπικής του ιστορίας, δεν μπορεί, ή δεν αντέχει, να εκτεθεί προσωπικά ως προς τα μύχια συναισθήματα και ανασφάλειες. Αμύνεται εναντίον αυτής της προοπτικής  υπερ-αναλαμβάνοντας.
    Μπορεί να ευθύνεται αυτή η θωρακισμένη και αμυντική συστολή της για το αυτοάνοσο νόσημα που την ταλαιπωρούσε;
   Η Ακριβή αντιστάθηκε πολύ ισχυρά στο να εκθέσει, και, κυρίως, να μοιραστεί τις προσωπικές της ανασφάλειες. Πήρε χρόνο να εμπιστευθεί, και πολύ περισσότερο χρόνο για να κάνει τα πρώτα βήματα. Ήταν βήματα σαν του μωρού που μαθαίνει να περπατά – από αυτήν την, κατά τα άλλα, πανάξια γυναίκα.
    Στην προσωπική της ιστορία υπάρχει μία αδέξια και υστερικά ανασφαλής μητέρα, που, από την δική της ανώριμη ανασφάλεια, είχε προσκολληθεί και στα τρία παιδιά της, τορπιλίζοντας κάθε απόπειρα αυτονόμησής τους. Την Ακριβή, που ήταν και το δυναμικότερο παιδί, την όριζε πάντα ως «ασθενή», αφού τίποτα άλλο δεν ήταν ικανό να ποδηγετήσει την Ακριβή. Η μητρική παραμορφωτική αδεξιότητα όρισε τον φυσικό δυναμισμό της Ακριβής ως αντιδραστικό δυναμισμό, και τις παιδικές της ανασφάλειες ως απειλή για την αυτονόμησή της.
   Μπορεί το συναίσθημα της απαγόρευσης της προσωπικής αδυναμίας: αμφιβολίας, ταλάντευσης, αγανάκτησης, κ.λ.π., να λειτουργούσε ως το ερέθισμα για το πρώιμα κινητοποιημένο, εγγενώς δυναμικό, ωστόσο παιδικό, ανοσοποιητικό της σύστημα για να παράγει αυτοαντισώματα για τον ίδιο συνδετικό της ιστό; Αντισώματα βουβής διαμαρτυρίας για την αδικία που είναι να παραμορφώνεις ένα παιδί είτε ως ασθενές είτε ως αντιδραστικά δυνατό!
    Η Ακριβή αποδείχθηκε γνήσια δυναμική, και με γνήσιες παιδικές ανασφάλειες. Τόσο το δυναμικό στοιχείο του χαρακτήρα της όσο και οι ανθρώπινες αδυναμίες της αποκολλήθηκαν από τον, αντιδραστικό και αμυντικό, μεμαθημένο τρόπο συμπεριφοράς. Αποσπάστηκαν, και ο δυναμισμός της και οι ανασφάλειες, από το αρχέγονο πλαίσιο «παραμόρφωση από την μάνα» και μπήκαν σε ισότιμο διάλογο με τους ανθρώπους οι οποίοι πραγματικά την νοιάζονταν.
   Μας πήρε δύο χρόνια συνεργασίας – με διακοπές ενδιάμεσα. Οι κρίσεις της νόσου έχουν χάσει την σοβαρότητά τους (μία και μόνη ήπια κρίση μέσα στα δύο χρόνια).
   Όποτε τείνει να επανεμπλακεί στην παλιά συμπεριφορά εκ νέου μας τηλεφωνεί για την διαβεβαίωση ότι είναι κανονικό να μπλέκεται, και ότι δεν  χρειάζεται πια ιατρική συνοδεία για τα επόμενα βήματα του μεγαλωμένου πλέον παιδιού.
   Ως γιατρός σημειώνω την ωρίμανση της συμπεριφοράς και την παράλληλη απεμπλοκή του ανοσοποιητικού της, και την προτείνω ως το φάρμακο που της εξασφαλίζει την δυναμική της προσωπικής της υγείας. Αντιδιαμετρικό  στην τυποποιημένη και τεχνοκρατική ιατρική, που δεν ενδιαφέρεται για τις προσωπικές παραμέτρους και συνθήκες οι οποίες συμμετέχουν στην γένεση και διαιώνιση ενός προβλήματος υγείας.