Της Γιούλη Χατζηαλεξιάδη

Αγαπητές αναγνώστριες, αγαπητοί αναγνώστες,

      Η στήλη δέχεται ερωτήσεις «πώς εφαρμόζονται αυτά τα της ευθύνης στην πραγματικότητα;» κι αν δεν είναι «μη ρεαλιστικά».

     Στις 11/6/2013 έπαψε να εκπέμπει η Ελληνική Ραδιοφωνία Τηλεόραση, με προβαλλόμενο επιχείρημα την ανάγκη να απολυθούν τόσες χιλιάδες εργαζόμενοι.
    Ούτε το επιχείρημα πείθει, ούτε η μεθόδευση – άγρια και χουντική.
    Ποιο είναι , ωστόσο, εδώ το θέμα;
     Οι εργαζόμενοι που απολύονται; Μα τόσοι και τόσοι απολύθηκαν, και οι νυν απολυόμενοι της ΕΡΤ δεν είπαν κουβέντα.
     Είναι δύσκολο να υπερασπισθείς εργαζόμενους σε λίκνα βολέματος και συνδικαλιστικής υπεροψίας.
     Ωστόσο δεν είναι αποδεκτό να μείνει μία χώρα χωρίς κρατική τηλεόραση, πολύ περισσότερο δεν είναι αποδεκτές οι ολοκληρωτικές μεθοδεύσεις των δολοφόνων μας που «κυβερνούν».

    Άρα να υπερασπιστούμε την λειτουργία της κρατικής ραδιοτηλεόρασης, όχι τα ατομικά συμφέροντα των εργαζόμενών της – απολυόμενων ή μη.
    Αυτοί, και εμείς μαζί τους, οφείλουμε νε υπερασπιστούμε την δημοκρατία,  κι όχι τα ατομικά και ιδιοτελή - αφού πρόκειται για εργαζόμενους ειδικών «προνομίων» - συμφέροντά τους. Η απλή λογική λέει πως τα συμφέροντά τους δεν υφίστανται εάν δεν υφίσταται το σύνολο μέσα στο οποίο λειτουργούν. Τα πολλά μικρά και ιδιοτελή συμφέροντα κατέστρεψαν το σύνολο, κατέφαγαν αρχές και συλλογικές αξίες. Και τώρα το σύνολο αποσυντίθεται από την πολυδιάστατη επικράτηση της διαφθοράς, της ιδιοτέλειας, του συμφεροντολογισμού. Και οι αξίες καταζητούνται.
     Ωστόσο, από κάποιους άλλους, οι αξίες αναζητούνται – ως εργαλείο συλλογικής ανασυγκρότησης.

     Κάποιοι από τους απολυόμενους θα ξαναπάρουν θέση στον επόμενο δημόσιο οργανισμό ενημέρωσης. Ποιος αμφιβάλλει ότι θα είναι αυτοί που θα εκχωρήσουν την ατομική τους ανεξαρτησία και αξιοπρέπεια, προκειμένου να μην μείνει η οικογένειά τους χωρίς εισόδημα;

     Οφείλουν να διαμαρτυρηθούν, οι απολυόμενοι της ΕΡΤ για την δολοφονία της ελεύθερης ενημέρωσης και της δημοκρατίας.
     Οφείλουν να απεργούν οι φαρμακοποιοί και για την τιμή του φαρμάκου. Κατά προτεραιότητα.
     Οφείλουν να απεργούν οι γιατροί για την ανασυγκρότηση του ακρωτηριαζόμενου εθνικού συστήματος υγείας, κατά προτεραιότητα.

      Ισχυρίζεται, λοιπόν, η στήλη, ότι ευθύνη υπάρχει μόνο στο πλαίσιο της συλλογικής λειτουργίας.
      Χωρίς αυτήν την συλλογική λειτουργία δεν υπάρχει βιώσιμο ατομικό συμφέρον.

      Είναι ρεαλιστικό να υπερασπιστούμε την δημοκρατία;
      Ας απαντήσουμε υπεύθυνα.
      Πριν λήξει η αγωνιστική περίοδος.

      Θα επιβιώσει το γονίδιο της ευθύνης από την κρίσιμη μάχη εναντίον της ιδιοτέλειας που μας έχει ποτίσει - και που σφάζει εμάς για να διαιωνιστεί;
      Σε κάποιους οργανισμούς θα επιβιώσει και θα διαιωνιστεί και αυτό. Από όποιους το προτάξουν ως επιταγή της ζωής.

Της Γιούλη Χατζηαλεξιάδη

Υπάρχει άραγε επίλογος;

Υπάρχει τέλος στον αγώνα της ζωής προς την οργάνωση της  εξέλιξής της;

Σήμερα οι μοχλοί της εξέλιξης είναι στα χέρια των ανθρώπων, πολύ- πολύ περισσότερο από ότι στις δυνάμεις της φύσης: «αποφασίζουμε»για την εξαφάνιση φυτών και ζωικών ειδών από την χλωρίδα του πλανήτη, δίνουμε προτεραιότητα στις ποικίλες αξιακές φούσκες του πολιτισμού μας, συναινούμε στις υποτέλειες – οικονομικές, προσωπικές, θεσμικές – που χειραγωγούν την καθημερινότητά μας και το μέλλον των παιδιών μας.

Το «ως τι θα παλέψουμε;» - κι όχι «πώς θα παλέψουμε;» - ήταν, τότε που γράφτηκε το κείμενο, «προφητική» έμπνευση;

Αναζητά σήμερα η Ελλάδα τρόπους διεξόδου από το, οικονομικό και θεσμικό, βαθύ αδιέξοδο. Ψάχνουμε την λύση ανάμεσα σε οικονομοτεχνικές προτάσεις και διλήμματα («μέσα ή έξω από το ευρώ;» ), ανάμεσα στην απέχθεια για το προδοτικό πολιτικό σύστημα και την ανάγκη για ατομική επιβίωση σε συνθήκες όπου το πλαίσιο λειτουργίας της κοινωνίας μας αποδομείται.

Λείπει η ενωτική ευθύνη: ανήκω στον σύλλογο που με εξέθρεψε και με περιέχει: εμένα, το παρελθόν μου και το μέλλον μου…και παλεύω ως μέλος αυτού του συνόλου. Ισχυρίζομαι ότι το συναίσθημα της ευθύνης παρακινεί σε γνήσια και ορθολογική αναζήτηση λύσεων στο συλλογικό πρόβλημα: παλεύω μαζί με τους άλλους για το κοινό μέλλον. Οι προτάσεις μου αφορούν στον συλλογικό παραγωγικό δεσμό, όχι στην επιβίωση συντεχνιακών συμφερόντων ή ιδεολογικών προκαταλήψεων.

Χωρίς αυτό το κίνητρο είναι ποτέ εφικτό να βρεθεί η «μαγική» λύση της διεξόδου από το κοινωνικό, πολιτικό, αξιακό αδιέξοδο στο οποίο βρισκόμαστε; Το οποίο ονομάζουμε «οικονομική κρίση», ωστόσο στην κρίση αυτή μας οδήγησαν δεκαετίες υποτέλειας στο καταναλωτικό, ηδονιστικό και ατομοκεντρικό πρότυπο – που αποδεικνύεται ληστρικό και φούσκα αφ΄εαυτού του.

Ληστρικό σε συλλογικότητα και συλλογική ευθύνη, απαξιωτικό για τον συλλογικό βίο, ακυρωτικό για τον Νόμο  ο οποίος συγκροτεί τις κοινωνίες.
Ο Ηράκλειτος είπε: το χρήσιμο είναι να μαχόμεθα για τον Νόμο όπως για τα τείχη της πόλης.
Ωστόσο, η φούσκα αντέχει ακόμη, όσο παρακολουθούμε τα σαθρά σήριαλς και αγνοούμε την ομορφιά του τόπου που μας περιβάλλει.

Ο τόπος που μας περιβάλλει είναι και αυτός μέρος της ιστορίας
μας, της ιστορίας της εξέλιξης της ευθύνης σε απαραίτητο και αναγκαίο συντελεστή του συλλογικού μέλλοντος. Θα το ονόμαζα «Το ελληνικό γονίδιο της συν-λογικής ευθύνης».
Ενωτικό και οικουμενικό, όσο είμαστε στη ζωή.

Του ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΚΑΣΕΛΟΥΡΗ

   Εδώ και κάμποσο καιρό παρακολουθούμε όλοι πως το πολιτικό σύστημα με την παρουσία της τρικομματικής κυβέρνησης απο την μια πλευρά και τον ΣΥΡΙΖΑ απο την άλλη προσπαθούν να διαχειριστούν, μέσα σε συστημικά πλαίσια, την οργή του κόσμου για τα όσα συμβαίνουν στην χώρα τον τελευταία χρόνια. Το κίνημα των αγανακτισμένων ξεφούσκωσε και οι κινητοποιήσεις και αυτές μοιάζουν να περιορίζονται.
  Γιατί άραγε να συμβαίνει αυτό; Σε ότι αφορά την Αριστερά θα έπρεπε λογικά όλη αυτή η ιστορία να είναι βούτυρο στο ψωμί της και κάποιος θα περίμενε να έχει εκτοξεύσει τα ποσοστά της. Θα πεί κάποιος ότι ο ΣΥΡΙΖΑ το έκανε αυτό πολλαπλασιάζοντας τα ποσοστά του. Ομως αυτό που έφερε τον ΣΥΡΙΖΑ στην θέση αυτή ήταν  άραγε η μεταστροφή του κόσμου σε πιό ριζοσπαστικές  και αριστερές θέσεις η μήπως η μαζική μεταπόπιση του παλαιοκομματικού, κρατικοδίαιτου και παρασιτικού ΠΑΣΟΚ που εγκατέλειψε το κόμμα του και μεταφέρθηκε αυτούσιο ήταν η αιτία του εκλογικού φουσκώματος ; Το γεγονός ότι εδώ και πολύ καιρό τα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ δεν προχωράνε, παρόλα τα τραγικά που συμβαίνουν δείχνουν μια επιφύλαξη τουλάχιστον, της κοινωνίας απέναντι του.
  Το κίνημα των απογοητευμένων ξεφούσκωσε γιατί πολύ απλά όλοι είναι αγανακτισμένοι όμως ο καθένας έχει και διαφορετικό λόγο γι αυτό. Απογοητευμένος είναι και ο άνεργος , αυτός που έπαιρνε 800 ευρώ και του κόψανε , αυτός που έπαιρνε 5.000 ευρώ και του περιόρισαν στα 3.000 ευρώ , απογοητευμένος και αυτός που νοίκιαζε ένα διάρι στην πλατεία Βάθης σε 20 μετανάστες και έπαιρνε 200 ευρώ απο τον καθένα. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι η κοινωνία δεν έχει ακόμη καταλήξει στο τι ακριβώς θέλει να κάνει απο εδώ και στο εξής. Είναι δεδομένο ότι πλέον δεν μπορεί κανένας να λύσει προβλήματα του σήμερα σκεπτόμενος με τους όρους του χθές. Πρέπει να αλλάξει η νοοτροπία και αυτό είναι πολύ δύσκολο να συμβεί  όταν μια κοινωνία έχει εθιστεί εδώ και αρκετά χρόνια σε μια εντελώς  διαφορετική σκέψη και κυρίως πράξη.
  Οι πολίτες φαίνεται να θέλουν ξεκάθαρες απόψεις και προτάσεις κάτι που τα παλιά πολυσυλλεκτικά κόμματα που λειαίνουν τον λόγο τους για να προσελκύσουν περισσότερους πελάτες- ψηφοφόρους  δεν μπορούν πια να προσφέρουν διέξοδο στα σημερινά προβλήματα. Γι αυτό και γίνεται εκτιμητέα παρότι δεν ψηφίζεται η σταθερή θέση του ΚΚΕ στις απόψεις του απο μεγάλη μερίδα των εκλογέων.Τα κόμματα εκφράζουν υπαρκτές πολιτικές και κοινωνικές ανάγκες και δημιουργούνται και υπάρχουν όταν οι ανάγκες αυτές σχηματοποιηθούν και εκφραστούν απο την κοινωνία. Αλλιώς δεν μπορούν ούτε να σταθούν ούτε να υπάρξουν. Προφανώς την στιγμή αυτή επειδή η κοινωνία δεν έχει μιλήσει ακόμα υπάρχει μεγάλη πολιτική ρευστότητα.
   Είναι προφανές ότι αυτό δεν μπορεί να κρατήσει πολύ. Παρόλη την συστηματική χειραγώγηση που επιχειρείται απο τα ΜΜΕ που προσπαθούν να στηρίξουν και να προβάλλουν τα κόμματα που προφανώς τους υπόσχονται – παιχνίδι στο οποίο μετέχει ενεργά ο ΣΥΡΙΖΑ-    είναι ηλίου φαεινότερον ότι κάτι νέο θα υπάρξει. Εκείνο που προσπαθείται αυτή την στιγμή είναι αυτό το νέο να εγκλωβιστεί εν τη γενέσει του και να ελεγχθεί απο το σύστημα που γι αυτό μεταχειρίζεται κάθε μέσον. Δέστε την συνάντηση του προέδρου του ΣΕΒ με τον Α. Τσίπρα την περασμένη εβδομάδα και θα καταλάβετε εύκολα τι εννοώ. Η προσπάθεια των εφοπλιστών να στηρίξουν τον ΣΥΡΙΖΑ ώστε να ξαναστηθεί ένας νέος ελεγχόμενος δικοματισμός είναι πλέον εμφανής.
    Παρόλα αυτά όμως εκείνη που έχει πάντα τον τελικό λόγο είναι η ίδια η κοινωνία. Οταν εκείνη αποφασίσει ότι της χρειάζεται κάτι νέο θα το κάνει συντρίβοντας όλες τις προσπάθειες του πολιτικού συστήματος να επιζήσει. Και δυστυχώς η μπαλλα θα πάρει και κάποιους που ενώ δεν έφταιξαν εντούτοις η προσπάθεια τους να κινηθούν εντός των “ορίων”  θα τους κάνει στόχο. 

ΤΟΥ ΑΝΔΡΕΑ ΑΠΟΣΤΟΛΙΔΗ
   Επίκαιρη όσο ποτέ είναι η ρήση του Χαρίλαου Τρικούπη, «Τις πταίει» φωτογραφίζοντας έμμεσα τον τότε βασιλιά Γεώργιο, για το σκάνδαλο των «Λαυρεωτικών».
    Ποιος φταίει για το μνημόνιο;. Ποιός για το κόψιμο των μισθών και των συντάξεων;. Ποιος για το κούρεμα των αποθεματικών των ταμείων;. Γιατί πληρώνουμε τόσους φόρους; Γιατί μας δανείζουν, αφού τα λεφτά δεν έρχονται στην Ελλάδα, αλλά γυρίζουν στους ίδιους τους δανειστές; Ποιος πήρε μίζες εξοπλιστικών προγραμμάτων; Ερωτηματικά για τα οποία κάποια εξεταστική της Βουλής επιτροπή, θα βγάλει κάποτε ένα πόρισμα, που λίγο πολύ θα λέει πως φταίχτης είναι αυτός που μας δάνειζε. Εμείς τώρα φροντίζουμε για την ανάπτυξη της πατρίδας και για να μπούμε στις αγορές.!!!
    Αλλά ας έρθουμε στα δικά μας. Είναι να απορεί ο πολίτης του νησιού. Συμβαίνουν τόσα πολλά, σε χρόνους που δεν προσδιορίζονται, που δεν ξέρω πώς να τα αξιολογήσω και ποιο να θέσω σε προτεραιότητα. Ποιος άραγε να φταίει;
- Να πώ για το νερό; Είναι κατάλληλο προς πόσιν;. Για την ακαταλληλότητα του δικτύου που έχει καταντήσει σουρωτήρι; Ο Δήμος προβαίνει τακτικά σε δειγματοληπτικούς ελέγχους καταλληλότητας και αν ναι γιατί δεν δίνει στη δημοσιότητα τα στοιχεία του Γ.Χ.τ.Κ.; Ποιος άραγε να φταίει;
- Να πώ για τα σκουπίδια; Σωρός μπροστά σε γεμάτους κάδους, σημ. (οι οποίοι είναι σε αθλία κατάσταση). Πόσα απορριμματοφόρα είναι σε ετοιμότητα, η βρίσκονται καθηλωμένα ελλείψει ανταλλακτικών; Να παρουσιάζεται στα τοπικά ΜΜΕ η θλιβερή εικόνα; Ποιος άραγε να φταίει;
- Να πω για την Δημοτική Αστυνομία; Η απραξία υπαλλήλων σε όλο της το μεγαλείο. Πού είναι ο καθημερινός έλεγχος καταστημάτων, των χώρων σταθμεύσεως, της ευπρεπούς εικόνας της παραλίας; Υπάρχει εσωτερικός κανονισμός;  Υπάρχουν αρμοδιότητες; Ποιός άραγε να φταίει;
- Να πώ για το περιβάλλον; Κάποιοι πρόσφατα φροντίσανε να αξιοποιήσουνε τον χώρο της κολώνας ενόψει της τουριστικής περιόδου. Η Δημοτική, η Λιμενική αρχή και όποια άλλη εμπλεκόμενη υπηρεσία, δεν άκουσαν, δεν είδαν, δεν έθεσαν όρους, η υπάρχει νομοθετικό κενό, οπότε δεν φταίει κανένας; 
   Τελικά φταίει το ίδιο μας το αγύριστο κεφάλι;. Είμαστε μαζοχιστές και μας αρέσει αυτό το βίτσιο ή είναι η έλλειψη παιδείας και υπευθυνότητας που μας κάνει τόσο ξεχωριστούς σαν λαό;
Υ.Γ. Ελπίζω κάποιος υπεύθυνος να μου απαντήσει για τον βιολογικό της ψαραγοράς.