ΔΙΑΒΑΣΤΕ

ΠΑΛΑΙΑ ΤΕΥΧΗ ΣΤΗ ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ:

www.aiginitika.blogspot.gr

Α Ρ Θ Ρ Α

1η Μάη: Πάντα Επίκαιρη – Φάρος ελπίδας για τους αγώνες του Σήμερα

 Τα φέρνει έτσι η ιστορία που κάθε φορά η 1η του Μάη να αποκτά ξεχωριστό νόημα. Πάντα ...

Η ομορφιά είναι ηθική…και ηθική είναι η ομορφιά

Της Ελένης Τομπέα Τι είναι ηθική; Καταρχήν θα πρέπει να αποσαφηνίσουμε το γεγονός πως οι ηθικοί ...

Πώς μπορεί η αποκέντρωση να επηρεάσει την ανάπτυξη

Του Ράλλη Γκέκα , διδάκτωρα Οικονομικών της Τ. Α. Στην πολιτική της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για ...

ΜΕ ΣΥΝΕΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΠΡΟΚΟΠΗ!

Δημιουργηθηκε στις Τετάρτη, 06 Ιανουαρίου 2016 22:35
Τετάρτη, 06 Ιανουαρίου 2016 22:35
     της Γιούλη Χατζηαλεξιάδη
 
 Αγαπητές αναγνώστριες,
 Αγαπητοί αναγνώστες,
 
          Κίνδυνος και ευκαιρία είναι η σημασία του κινέζικου ιδεογράμματος για την αρρώστια.
          Σημαίνει ότι η αρρώστια αποτελεί κίνδυνο για την εξέλιξη της ζωής κι ότι αποτελεί, συνάμα, και μια ευκαιρία για διόρθωση - διόρθωση των συνθηκών που οδήγησαν στη γένεσή της.
 
          Το άρθρο που ακολουθεί δημοσιεύτηκε πριν από τρία χρόνια. Σας το ξαναπροτείνω με ελάχιστες αλλαγές, και με την ευχή το 2016 να γίνει χρονιά  σύνεσης και συλλογικής προκοπής.
 
          Ένας τεράστιος καρκίνος είναι αυτός που κατατρώγει τις σάρκες της πατρίδας μας: το δανεικό χρήμα εξαφανίζει το πραγματικό, η τεχνητή ύφεση καταδικάζει τον Έλληνα στην ανεργία, η παράδοση της χώρας στους τοκογλύφους  μας αποστερεί την προσωπική αξιοπρέπεια και την εθνική κυριαρχία. Θεσμοί, υπηρεσίες και περιουσίες απαξιώνονται με ακραίο τρόπο.
        Το μέλλον είναι της εξαθλίωσης. Κυρίως διότι μας στερείται η δυνατότητα να παλέψουμε γι αυτό.
        Ποιος το σχεδίασε αυτό; Με ποιους εντεταλμένους;
        Η στήλη δεν συμμερίζεται τα σενάρια περί συνωμοσίας, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι προϊούσης της κρίσης δεν έρχονται κάθε λογής αρπακτικά για να επωφεληθούν από τις σάρκες μας. 
       Η στήλη προσυπογράφει την άποψη ότι οι δικοί μας ολίγιστοι άρχοντες επρόδωσαν, κι εμείς είμαστε που το επιτρέψαμε. Δεν το είδαμε εγκαίρως, ή δεν θέλαμε να εμπλακούμε με τα πάσης φύσεως λαμόγια. Ή είχαμε τις ατομικές μας ιδεολογικές προκαταλήψεις, ή την αμυντική μας αξιοπρέπεια. Τώρα αντιμετωπίζουμε την ολιγωρία μας, και τον κίνδυνο να επικρατήσουν τα παρασιτικά στοιχεία της κοινωνίας κυριαρχικά πάνω στα δημιουργικά, τα οποία υποχρεώνονται στην παύση και την απαξία.
 
     Τα άρρωστα κύτταρα κατατρώγουν τα υγιή. Ο καρκίνος αυτός μοιάζει προχωρημένος. Θα μας σκοτώσει;
 
    Ποια διόρθωση θα μπορούσε να μας διασώσει;
    Τα καρκινικά κύτταρα είναι εγωπαθή και ανάπηρα, αναπτύσσονται ανεξέλεγκτα σε αριθμό χωρίς να ρυθμίζονται από τα άλλα κύτταρα και τις ανάγκες του οργανισμού, και είναι άχρηστα. Καθώς επικρατούν απομυζούν όλα τα ζωτικά συστατικά, ο οργανισμός πεθαίνει. 
     Φαίνεται ότι η διόρθωση είναι η επανάκτηση της ανάγκης για ρύθμιση από το περιβάλλον, και η πρόταξη του συνόλου - του οργανισμού – πάνω στις εγωπαθητικές ανάγκες: κυττάρου ή ατόμου.
     Είναι ανάγκη επιβίωσης να επιστρέψουμε στην συλλογική ανταπόδοση και αμοιβαιότητα. Ας ξεχάσουμε οριστικά  - αφού την πατήσαμε τόσο άσχημα – τις ατομοκεντρικές αυταπάτες για την ατομική υπόσταση και ‘αξία’. Τι αξίζουμε όταν δεν ανήκουμε σε ένα ζωντανό σύνολο;
     Είναι ανάγκη επιβίωσης αυτή η αμοιβαιότητα να πραγματοποιηθεί στην καθημερινότητα τόσο της παραγωγής αγαθών και υπηρεσιών όσο και της συλλογικής ζωής, με νέους θεσμούς κοινωνικής ανταλλαγής: υγιείς – όχι καρκινογόνους.
     Κι ακόμη είναι ανάγκη να έχουμε αποφασίσει, με το νου και την καρδιά, πού ανήκουμε, σε ποιο σύνολο; 
     Το σύνολο λέγεται Ελλάδα, κι αυτό σημαίνει ανθρώπους, θεσμούς υπηρεσίες, παραγωγή, παιδεία και γλώσσα. Σημαίνει φως, ήλιο και θάλασσα. Σημαίνει συλλογικούς δημοκρατικούς θεσμούς. Σημαίνει ιστορική συνέχεια.
     Σημαίνει, στις μέρες μας,  και έναν τεράστιο υποθαλάσσιο πλούτο ενεργειακών κοιτασμάτων, στον οποίο μπορούμε να ελπίζουμε ότι θα μας βγάλει από την κρίση – εάν τον διαχειριστούμε σωστά.
   
     Θα αντιμετωπίσουμε αυτόν τον πλούτο ωφελιμιστικά, δηλαδή αρπακτικά για την ζωική μας επιβίωση, ή θα τον υπερασπιστούμε ως συλλογική περιουσία για το μέλλον της πατρίδας και όσων αυτή σημαίνει;
     Με σύνεση για την συλλογική προκοπή!
 

ΕΥΘΥΝΗ ΚΑΙ ΕΡΩΤΑΣ.

Δημιουργηθηκε στις Τετάρτη, 28 Οκτωβρίου 2015 23:21
Τετάρτη, 28 Οκτωβρίου 2015 23:21
της ιατρού Γιούλης Χατζηαλεξιάδη
 
  Αγαπητές αναγνώστριες, αγαπητοί αναγνώστες,
 
Δέχθηκα το ερώτημα «τι σχέση έχει η επίγνωση της ευθύνης -του Οιδίποδα- με το ερωτικό ένστικτο;»
 Αιφνιδιάστηκα και δεν γνωρίζω την απάντηση.
 
 Στην αρχαία ελληνική μυθολογία υπάρχει ο μύθος του Έρωτα και της Ψυχής. Τον έχει διασώσει ο Ρωμαίος Απουλήιος, στην νομικίστικη και απονευρωμένη ρωμαϊκή εκδοχή του. Ωστόσο ο συγκινησιακός πυρήνας του ελληνικού μύθου διαγράφεται πίσω από την ρωμαϊκή αλλοίωση. Σας μεταφέρω τον ευγενή αυτόν μύθο:
 
 Η Ψυχή είναι θνητή και ο Έρωτας είναι θεός. Συναντιούνται και ερωτεύονται και παντρεύονται. Όμως, εκείνος της έχει θέσει έναν όρο: να μην ζητήσει ποτέ να δει το πρόσωπό του, διότι δεν επιτρέπεται. Αν παραβεί τον όρο, εκείνος θα φύγει. 
Η Ψυχή δέχεται τον όρο. 
Μα οι αδελφές της διαβάλλουν τον Έρωτα από ζήλεια, λέγοντάς της ότι «αυτός, για να μη θέλει να δεις το πρόσωπό του, θα είναι πάρα πολύ άσχημος», κι έτσι την παρασύρουν να πάει μία νύχτα, ενώ αυτός κοιμάται, να δει το πρόσωπό του. 
Το οποίο είναι τόσο όμορφο που η Ψυχή τα χάνει και τρέμει και μια καυτή σταγόνα από το λυχνάρι που κρατά πέφτει πάνω στον ώμο του. Εκείνος ξυπνά, και, όπως έχει προειδοποιήσει, φεύγει.
 Απελπισμένη από τον έρωτα που την κατέχει η Ψυχή καταφεύγει στην μητέρα του Έρωτα, την Αφροδίτη, προσπέφτοντας και παρακαλώντας την να της υποδείξει τι να κάνει ώστε να κερδίσει ξανά τον άνδρα της. Η θεά της υποδεικνύει ότι οφείλει να περάσει τρεις δοκιμασίες: να νικήσει τον Φόβο ,την Αμφιβολία και την Θλίψη – και της δίνει βοηθό για κάθε μία από αυτές μία θεραπαινίδα της.
 Η Ψυχή παλεύει και τα καταφέρνει – και ξανασμίγει με τον Έρωτα. 
 Από την ένωσή τους γεννιέται ο Πόθος.
 Και η Ψυχή γίνεται αθάνατη.
 
Στον μύθο αυτόν, το ερωτικό πάθος οδηγεί στην προσπάθεια – και η προσπάθεια αφορά στην κατανίκηση των εγωκεντρικών αναστολών που πριμοδοτεί ο κοινωνικός περίγυρος. Υπερισχύει το πάθος της ένωσης από αυτό των φοβικών προκαταλήψεων. Έχει, δε, σημασία ότι η Ψυχή χρειάζεται υψηλή βοήθεια για να τα καταφέρει.
Στην σημερινή ατομοκεντρική και αποχαυνωτική εποχή μας, το πάθος της ένωσης είναι περίπου άγνωστο και αδιάφορο, ποιος αναλαμβάνει την ευθύνη να το καταφέρει; Η μέθεξη λαβαίνει χώρα στο επίπεδο της σαπουνόπερας, ή μέσω κατασκευών τύπου «Οιδιπόδειου». Υψηλή βοήθεια, που σημαίνει - ανάμεσα στα άλλα- εμπιστοσύνη στο άγνωστο αύριο, δεν υπάρχει.
 Η Ψυχή γίνεται αθάνατη έχοντας εμπιστευτεί - και γεννήσει τον αθάνατο γιο της εμπιστοσύνης. Από ευθύνη απέναντι στο πάθος της και χωρίς εξ’ αρχής εγγυήσεις ότι θα τα καταφέρει.
 Πιθανόν το ερωτικό συναίσθημα στην εποχή μας ευτελίστηκε από την αλλεργία που έχουμε για την αβεβαιότητα και για την προσπάθεια. Δεν αναλαμβάνουμε την ευθύνη. 
 
 Τα θέτω αυτά ως ερωτήματα…

ΤΟ ΟΙΔΙΠΟΔΕΙΟ ΚΑΙ Ο ΕΡΩΤΑΣ.

Δημιουργηθηκε στις Τετάρτη, 09 Σεπτεμβρίου 2015 09:40
Τετάρτη, 09 Σεπτεμβρίου 2015 09:40

της Γιούλη Χατζηαλεξιάδη

  Αποτελεί θετική συμβολή στην πολιτισμική εξέλιξη η κατασκευή του «οιδιποδείου συμπλέγματος», ή, μήπως, σκοτεινή οπισθοδρόμηση;
  Η στήλη ψηφίζει το δεύτερο.
  Θεωρούμε ότι το παιδί της οικογένειας το εκτρέφει, ανατρέφει, διαπαιδαγωγεί η σχέση των γονέων: η πραγματική αμοιβαιότητα μεταξύ τους και η πραγματική σύμπτωσή τους στην αντιμετώπιση του στίβου της ζωής. Οι ασυμβατότητες μεταξύ του ανδρογύνου των γονέων διαμορφώνουν, βεβαίως, και αυτές,  ισχυρές πρώιμες προσλαμβάνουσες παραστάσεις  που καθορίζουν μοναδικά τα λειτουργικά πρότυπα συμμετοχής του παιδιού στις κοινωνικές δοσοληψίες.
   Ωστόσο, λειτουργεί πάντα η ζυγαριά: στίβος της ζωής και προσωπικές επιθυμίες. Παλαιότερα, όταν η ανάγκη της βιοπάλης επιβαλλόταν ακάθεκτη, οι προσωπικές επιθυμίες είχαν δευτερεύοντα ρόλο.
   Με την ελευθεριότητα που επικράτησε κατά τον εικοστό αιώνα οι ατομικές επιθυμίες θεοποιήθηκαν, ενώ το χρέος προς την ζωή και την εξέλιξη του συνόλου γνώρισαν την συλλογική ιδεολογική υποτίμηση.
   Το «εγώ, και το ερωτικό μου ανικανοποίητο» είναι, κατά την γνώμη μας, η μετάφραση του ‘οιδιπόδειου συμπλέγματος’. Γύρω από αυτό ομφαλοσκοπούμε, εις βάρος της προσωπικής μας εξέλιξης, της ωρίμανσής μας ως πρόσωπα μέσα από τους ρόλους της ζωής:     πατρότητα, μητρότητα, προκοπή, συμμετοχή στους συλλογικούς θεσμούς: συμμετοχή στην εξέλιξη.
  Η προσκόλληση στο ατομικό απωθημένο αποτελεί τροχοπέδη της προσωπικής εξέλιξης, και στερεί τον κοινωνικό οργανισμό από μαχητικά και υγιή μέλη. Παράγει ανώριμα και αντισυλλογικά κοινωνικά όντα, μέλη της κοινωνίας χωρίς πρωταρχικό συναίσθημα το συναίσθημα της ευθύνης.
  Είναι ακριβώς το αντίθετο με τον Οιδίποδα: Εκείνος ξερίζωσε τα μάτια του όταν συναισθάνθηκε το βάρος της αιμομικτικής μοιχείας στην οποία, χωρίς να έχει επίγνωση, είχε εμπλακεί. Δεν του αντιστοιχούσε η ιστορική ευθύνη, ωστόσο την επωμίσθηκε διότι δεν αφορούσε σε κανέναν άλλον.
   Αποτελεί ιστορική ανακολουθία και πολιτισμική στρέβλωση η χρήση του ονόματος του Οιδίποδα για την περιγραφή κάθε μαραγκιασμένης ‘παιδικής’ προσκόλλησης. Διότι ο Οιδίποδας συμβολίζει την ευθύνη της επίγνωσης – το αντίθετο ακριβώς από την προσχηματική μετάθεση της ατομικής ευθύνης στα κληροδοτημένα σκοτεινά απωθημένα.

Εν ελληνική αποικία , έτος 2015 μ.χ

Δημιουργηθηκε στις Κυριακή, 05 Ιουλίου 2015 19:17
Κυριακή, 05 Ιουλίου 2015 19:17
  του Χρήστου Ρέππα  
 
Ότι τα πράγματα δεν βαίνουν κατ’ ευχήν στην Aποικία
δεν μέν’ η ελαχίστη αμφιβολία,
και μ’ όλο που οπωσούν τραβούμ’ εμπρός,
ίσως, καθώς νομίζουν ουκ ολίγοι, να έφθασε ο καιρός
να φέρουμε Πολιτικό Aναμορφωτή.
 
Όμως το πρόσκομμα κ’ η δυσκολία
είναι που κάμνουνε μια ιστορία
μεγάλη κάθε πράγμα οι Aναμορφωταί
αυτοί. (Ευτύχημα θα ήταν αν ποτέ
δεν τους χρειάζονταν κανείς.) Για κάθε τι,
για το παραμικρό ρωτούνε κ’ εξετάζουν,
κ’ ευθύς στον νου τους ριζικές μεταρρυθμίσεις βάζουν,
με την απαίτησι να εκτελεσθούν άνευ αναβολής.
 
Έχουνε και μια κλίσι στες θυσίες.
Παραιτηθείτε από την κτήσιν σας εκείνη•
η κατοχή σας είν’ επισφαλής:
η τέτοιες κτήσεις ακριβώς βλάπτουν τες Aποικίες.
Παραιτηθείτε από την πρόσοδον αυτή,
κι από την άλληνα την συναφή,
κι από την τρίτη τούτην: ως συνέπεια φυσική•
είναι μεν ουσιώδεις, αλλά τί να γίνει;
σας δημιουργούν μια επιβλαβή ευθύνη.
 
Κι όσο στον έλεγχό τους προχωρούνε,
βρίσκουν και βρίσκουν περιττά, και να παυθούν ζητούνε•
πράγματα που όμως δύσκολα τα καταργεί κανείς.
 
Κι όταν, με το καλό, τελειώσουνε την εργασία,
κι ορίσαντες και περικόψαντες το παν λεπτομερώς,
απέλθουν, παίρνοντας και την δικαία μισθοδοσία,
να δούμε τι απομένει πια, μετά
τόση δεινότητα χειρουργική.—
...   .... ... .... .....  .... ...  ....  ....  .... .... ....
 
Κ.Π  Καβάφης,  Εν Ελληνική Αποικία 200 π.χ
 
     Το  καθεστώς των μνημονίων  και των  δανειακών  συμβάσεων  με τους ξενους  πιστωτές  από το  2010   δημιούργησε  ένα πρωτόγνωρο  καθεστώς  κοινωνικής  καταστροφής  που η χώρα δεν έχει ουσιαστικά  γνωρίσει  μετά τον πολεμο. Μια κοινωνική καταστροφή που  άγγιξε τα λαϊκά και μεσαία στρώματα  με τον πλέον  απόλυτο τρόπο και είναι αποτέλεσμα μιας ταξικής πολιτικής  πρωτόγνωρων  διαστάσεων όχι  μόνο στη μνημονιακή περίοδο αλλά και στις δεκαετίες του '90 και του 2000. 
   Η είσοδος στο ευρώ από την κυβέρνηση Σημίτη έγινε  με τους πλέον αντιδημοκρατικούς όρους , με το  λαό στη γωνία, χωρίς άμεσα ο ίδιος να πάρει την απόφαση για ένα τόσο σοβαρό θέμα. Έγινε με πλαστά στοιχεία , ειδικά για το θέμα του χρέους. (διακονονισμός του χρέους με μετοχοποίησή του από την  Goldman Sachs) έτσι ώστε να τηρούνται εικονικά τα κριτήρια της συνθήκης του  Μαάστριχτ. Η ένταξη στο σκληρό πυρήνα της ευρωπαϊκής  ενοποίησης (ΟΝΕ)βάθυνε την ιμπεριαλιστική εξάρτηση της χώρας και δημιούργησε το ακριβώς αντίθετο απ' αυτό που ισχυρίζονταν οι καιροσκόποι , νεοφιλελεύθεροι εκσυχρονιστές της εποχής : μια οικονομία που γίνονταν όλο και πιο αδύναμη με αποδιαρθρωμένη σε μεγάλο βαθμό την παραγωγική της βάση και στηριγμένη στα πήλινα πόδια ενός αναπτυσσόμενου παρασιτισμού. Κομμάτια του κεφαλαίου όπως το χρηματοπιστωτικό απέκτησαν ηγεμονική θέση δίπλα στην παραδοσιακή ηγεμονική θέση του εφοπλιστικού. Οι  τράπεζες και το χρηματιστήριο υπήρξαν οι πυλώνες αυτού του αναπτυσσόμενου παρασιτισμού αλλά και της τεράστιας αναδιανομής του πλούτου σε βάρος των εργαζομένων και υπέρ της χρηματοπιστωτικής ολιγαρχίας. Παράλληλα το έγκλημα της τέλεσης των Ολυμπιακών αγώνων ,  το 2004, μετέφερε τεράστιες ποσότητες δημόσιου χρήματος στους μεγάλους κατασκευαστικούς ομίλους , εγχώριους και διεθνείς, κατέστρεψε  την ήδη επιβαρρυμένη οικολογικά Αθήνα και ενίσχυσε τη  διαφθορά. Ταυτόχρονα εντάθηκαν οι προσπάθειες για την διάλυση των εργασιακών σχέσεων και των κοινωνικών κατακτήσεων σε υγεία και παιδεία. Το ξέσπασμα της διεθνούς καπιταλιστικής κρίσης, το 2008, εντείνει την επίθεση του κεφαλαίου και των κρατών του με βασικό πια στόχο τη σωτηρία των τραπεζών. 
   Η είσοδος στη μνημονιακή εποχή δεν τίποτε άλλο από προσπάθεια να διαλυθεί οριστικά κάθε κοινωνική κατάκτηση και να συντριβεί και το τελευταίο εργατικό δικαίωμα, με όπλο το χρέος. Το χρέος πέρα από την εξυπηρέτηση των συμφερόντων της εγχώριας και διεθνούς τοκογλυφίας είναι ο μηχανισμός που εγκαθιδρύθηκε στην κοινωνία μια φονική μορφή λιτότητας.  Τα αποτελεσματά της είναι πια ορατά και  αδιαμφισβήτητα. 
 1. Ανεργία ανάμεσα  στο  27- 30 % του οικονομικά ενεργού πληθυσμού και ανεργία των νέων στο 60%. Μετανάστευση επιστημονικού δυναμικού , κυρίως νέου ,   που μέσα στη χώρα δεν βρίσκει επαγγελματική προοπτική. 
2. Εκτόξευση του χρεους  στο 180% του Α.Ε.Π  .Ύστερα από πέντε χρόνια πρωτοφανούς ύφεσης, ανεργίας και χιλιάδων λουκέτων σε επιχειρήσεις, το χρέος αυξάνεται. Η μείωση του στα ίδια περίπου επίπεδα  από τα οποία παραλήφθηκε (122 %)ήταν αρχικά σχεδιασμένο  από τους μνημονιακούς εμπνευστές  για το 2022  και τωρα μετατίθεται για δέκα χρόνια αργότερα. 
3. Μαζική φτωχοποίηση της ελληνικής κοινωνίας, των λαϊκών και  μεσαίων στρωμάτων. Πάνω από 3.000.000 βίαια ριγμένοι κάτω από το όριο της φτώχειας και άλλοι τόσοι στο όριό της. 
4. Διάλυση δημόσιας Υγείας και Παιδείας. 
5. Παράδοση μέρους της εθνικής κυριαρχίας(βλ.δανειακή σύμβαση του 2010 αρθρ. 14.5) στους δανειστές και υπονόμευση της λαϊκής κυριαρχίας με περίφημες ανεξάρτητες αρχές που είναι δεσμευμένες από τις απαιτήσεις των δανειστών και του κεφαλαίου. 
  Διαμορφώθηκε μια διαφορετική μορφή αστικού κράτους πέρα από την αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία αλλά  και από την ανοιχτή μορφή του κράτους έκτακτης ανάγκης. Το μνημονιακό κράτος εξαίρεσης χωρίς τυπική καταφυγή σε αναστολή της δικιάς του νομιμότητας , την παραβιάζει όταν είναι να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα των δανειστών και του εγχώριου κεφαλαίου, αναβαθμίζει την κρατική καταστολή και στηρίζεται στην απροκάλυπτη και αποβλακωτική προπαγάνδα ιδιωτικών μέσων ενημέρωσης. Στηρίζεται όλο και περισσότερο σε "ανεξάρτητες'' αρχές με τις οποίες κρίσιμες λειτουργίες του περνούν κάτω από τον έλεγχο των δανειστών και των εγχώριων κύκλων της ολιγαρχίας. 
  Σήμερα η '' Άγια Οικογένεια του Μνημονίου '' υλοποιεί ένα μεταμοντέρνο πραξικόπημα σε απόλυτη  σύμπλευση με τη γερμανική καγκελαρία , την ανάλγητη νεοφιλελευθερη γραφειοκρατία των Βρυξελλών και τους τοκογλύφους της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Οι εγχώριοι πρόθυμοι, τα θλιβερά κόμματα του σάπιου πολιτικού συστήματος (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ , ΠΟΤΑΜΙ) μαζί με την εγχώρια ολιγαρχία και τους Καναλάρχες δεν στρέφονται μόνο εναντίον της κυβέρνησης με σκοπό την ανατροπή της, αλλά κυρίως εναντίον του ελληνικού λαού για να τον φορτώσουν με καινούργια και χειρότερα μνημόνια και να διασφαλίσουν τα συμφέροντα των δανειστών και των εγχώριων καπιταλιστών. 
   Οι ευθύνες του ΣΥΡΙΖΑ για την κατάσταση που φτάσαμε εδώ είναι μεγάλες, αλλά πολύ διαφορετικές απ'αυτές των κομμάτων του μνημονίου και των  δανειστών. Οι αυταπάτες του για τη διαπραγμάτευση είναι αυταπάτες για το ρόλο της Ευρωπαϊκής Ένωσης , ότι δήθεν η Ευρωπαϊκή Ένωση και η Ευρωζώνη μπορούν ν' αλλάξουν. Ότι μπορεί να υπάρξει μια άλλη Ευρωπαϊκή Ένωση  που θα είναι συμβατή με τα συμφέροντα των λαών.Πλήρωνε με τα αποθεματικά των ταμείων και της τοπικής αυτοδιοίκησης τους τοκογλύφους του ΔΝΤ , αφοπλίσθηκε πολιτικά με τη συμφωνία της 20ης Φεβρουαρίου , η διαπραγμάτευση τον εξανάγκασε σε απαρράδεκτες υποχωρήσεις και στην πρόταση ένος άλλου μνημονίου ύψους 8 δισ. Οι δανειστές όμως για δικούς τους λόγους αποφάσισαν να ξεμπερδεύουν μαζί του. Για να " συνετίσουν" πολιτικά και άλλους ευρωπαϊκούς λαούς, να μην αναζητήσουν λύση προς τ' αριστερά.
   Η επίθεση όμως των δανειστών με τη διακοπή της ρευστότητας και το κλείσιμο των τραπεζών είναι πόλεμος προς τον ίδιο το λαό για να εκβιάσουν τη συνείδησή του και να υποκλέψουν την ψήφο του στην κατεύθυνση που θέλουν. Αυτό τον εκβιασμό τον ''μεταφράζει'' σε καθεστώς τρόμου το μιντιακό κατεστημένο με τους εγκάθετους πραπαγανδιστές του. Όσο κι αν προσπαθησαν να διαστρεβώσουν την πραγματικότητα , κάθε ψήφος στο ναι είναι ψήφος :
για τη συνέχιση της εξαθλίωσης , της φτώχειας και της ανεργίας 
για νέες μειώσεις μισθών και συντάξεων , για το κόψιμο του ΕΚΑΣ στους μικροσυνταξιούχους.
για να προστατευθούν τα μεγάλα εισόδηματα από τη δίκαιη φορολογία που πρέπει να πληρώσουν. 
για την απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων στο ιδιωτικό τομέα και νέες απολύσεις στο  Δημόσιο. 
   Όμως συνολικά η στάση των δανειστών δεν είναι απλά εισπαρακτική αλλά κυρίως πολιτική, απαιτούν τη συνολική καθυπόταξη της χώρας και τη μετατροπή της σε  αποικία χρέους και προτεκτοράτου του νέου γερμανικού Ράιχ. Όσοι μιλούν για παραμονή της Ελλάδας στον πυρήνα της Ευρωζώνης και της Ευρωπαικής Ένωσης της  επιφυλάσσουν ακριβώς τη θέση που περιγράψαμε πιο πάνω. Δεν πρόκειται για μια αφελή πολιτικά αντίληψη αλλά για μια βασικά  επικίνδυνη αντίληψη όπου η ελληνική αστική τάξη βάζει το λαό στο σφαγείο του Σόιμπλε και της Μέρκελ με αντίτιμο τη διασφάλιση της δικής της οικονομικής και πολιτικής  εξουσίας στο εσωτερικό της χώρας. 
Το δικό μας  ΟΧΙ είναι το συνολικό ΟΧΙ της ρήξης με την  Ευρωπαϊκή Ένωση και της αποδέσμευσης απ'αυτή. Είναι ΟΧΙ και στο νομισμά της , στη βάρβαρη πολιτική της και τον διεθνή της ρόλο.
Το ΟΧΙ σε παλιά και νέα μνημόνια , σε οποιαδήποτε εκδοχή μνημονίου , οποιοδήποτε όνομα κι αν εχουν.
Είναι το ΝΑΙ στο διώξιμο της Τρόικας από τη χώρα και δεν απαλύνει τα πράγματα το νέο της όνομα.
Είναι το ΝΑΙ στη μη αναγνώριση του χρέους , στη διαγραφή του και την παύση πληρωμών προς τη διεθνή τοκογλυφία. 
Είναι το ΝΑΙ στην εθνικοποίηση των τραπεζών με εργατικό και κοινωνικό έλεγχο και των παραγωγικών  τομέων της οικονομίας. 
Είναι το ΝΑΙ στην παραγωγική ανασυγκρότηση και σ' ένα ανάλογο σχέδιο που θα εξασφαλίσει την επιβίωση από τα κύματα της λιτότητας  τον οικονομικό στραγγαλισμό της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. 
 
                                                                                                                       

O ΨΥΧΑΝΑΛΥΤΙΚΟΣ ΦΡΟΫΝΤ.

Δημιουργηθηκε στις Τετάρτη, 17 Ιουνίου 2015 22:46
Τετάρτη, 17 Ιουνίου 2015 22:46
της Γιούλη Χατζηαλεξιάδη
 
Αγαπητές αναγνώστριες, Αγαπητοί αναγνώστες,
  Στο προηγούμενο άρθρο μας τονίσαμε την θετική συμβολή του νευρολόγου Φρόϋντ στην εξέλιξη της επιστήμης της νευρολογίας. Φανερό είναι ότι ο νευρολόγος Φρόϋντ ανέδειξε την σημασία του συνειρμού για την προσωπική ερμηνευτική του ατόμου.
  Προβληματικός, ωστόσο, ανεδείχθη ο τρόπος που εφαρμόστηκαν οι έννοιες του συνειρμού και του ανεπίγνωστου («ασυνείδητο») στην ερμηνευτική των νευρώσεων και των ατομικών απωθημένων επιθυμιών. Σύμφωνα με την ψυχαναλυτική ερμηνευτική, το άτομο είναι «ασυνείδητος» φορέας επιθυμιών και τραυμάτων, η δε θεραπεία του εξαρτάται από  την μακροχρόνια σχέση με τον θεραπευτή με στόχο την κατανόηση αυτών των μη-συνειδητών απωθημένων.
   Είναι κρίσιμο ότι, με την προσέγγιση αυτή, αναστέλλεται η υγιής και συνειδητή ένταξη του ατόμου στις λειτουργικές, παραγωγικές του σχέσεις: η όποια μη προσαρμοσμένη, προβληματική του συμπεριφορά αποδίδεται στην απώτερη προσωπική του ιστορία, η δε διόρθωσή της (:η κοινωνικοποίησή της) δεν ενδιαφέρει – ενδιαφέρει η απαλλαγή από τον πόνο και η δικαιολόγηση του προσωπικού συμμετοχικού ελλείμματος. Το θεωρητικό και πρακτικό σφάλμα, εδώ, είναι ότι παράγουμε, ως θεραπευτές, άτομα που μηρυκάζουν  τα ιστορικό τους ελλείμματα, αντί να τα μεταστρέψουμε, τα προσαρμοστικά αυτά ελλείμματα, προς συμμετοχικούς δεσμούς με τους άλλους.
   Άρα νομιμοποιείται με επιστημονικό άλλοθι η μη-προσαρμοσμένη συμπεριφορά: νομιμοποιείται κάθε αντικοινωνική συμπεριφορά που έχει ρίζες σε παιδικά τραύματα. Το άτομο δεν παλεύει μαζί με τον θεραπευτή του για την διόρθωσή της, παρά καθορίζεται από το πατρογονικό έλλειμμα ή αμαρτία – εφεξής και με την επιστημονική βούλα.
   Κάτω από ποιες κοινωνικές, οικονομικές, πολιτικές συνθήκες  προκύπτει και, κυρίως, επικρατεί και καθιερώνεται, η ατομοκεντρική αντικοινωνικότητα της ψυχαναλυτικής θεωρίας και των διαδόχων σχολών;
   Ποια συλλογική συνθήκη εμποδίζει την υγιή και χειραφετημένη ένταξη των προσωπικών αναγκών στον συλλογικό διάλογο, και ορίζει τον πολιτισμό ως «φυλακή»; Ο ίδιος ο Φρόυντ στα όψιμα έργα του είχε προτείνει την ενοχή ως πρόβλημα στην εξέλιξη του πολιτισμού και εμπόδιο στην προσωπική ευτυχία. Χωρίς, ωστόσο, να αντιπροτείνει την –αυτονόητη - ανάληψη της προσωπικής ευθύνης ως μοχλό της προσωπικής ωρίμανσης εναντίον της καθηλωτικής ενοχής.
   Είναι επίκαιρο σήμερα να  αποδώσουμε στον ατομοκεντρισμό του δυτικού πολιτισμού και των θεωρητικών κατασκευασμάτων του το μερίδιο της ευθύνης τους για τον εκφυλισμό του συλλογικού γίγνεσθαι. Όσον αφορά στην ψυχανάλυση, ας συμφωνήσουμε ότι το πρόσωπο που συμμετέχει με τις ίδιες ανάγκες του και δεξιότητες θαρρετά και υπεύθυνα είναι αυτό που συμβάλλει στην υγιή εξέλιξη της κοινωνίας. Όχι το στερημένο και φοβισμένο νευρωτικό άτομο – που το θωπεύει με το αζημίωτο η ψυχαναλυτική καθήλωση.
   Καταλήγοντας σημειώνουμε πως από τα «Άπαντά» του ο Φρόϋντ απέκλεισε τα πρώτα έργα του, τα οποία ήσαν για την επιστήμη της νευρολογίας θετική συμβολή στην εξέλιξη της επιστημονικής γνώσης. Αντίθετα, προβλήθηκαν, επικράτησαν και ‘καθιερώθηκαν’  οι ιδέες/κατασκευές του ατομικού «ασυνείδητου», που συμβάλλουν, θεωρητικά και στην πράξη, στην ασυνείδητη και ανεύθυνη, με το επιστημονικό άλλοθι ανεπίγνωστη και έτσι βλαβερή, τροχοπέδηση της κοινωνικής εξέλιξης.

Περισσότερα Άρθρα...