Από την Γιούλη Χατζηαλεξιάδη,

Αγαπητές αναγνώστριες και αγαπητοί αναγνώστες,

    Στις 29 Μαϊου 2012, στην Αθήνα, στο Πολεμικό Μουσείο, πραγματοποιήθηκε επετειακή εκδήλωση για την άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Σελτζούκους Τούρκους: "559 χρόνια από την Άλωση".

   Προσκεκλημένοι ομιλητές ήσαν οι κκ. Χρ. Γιαλουρίδης, καθηγητής Παντείου Πανεπιστημίου, Γ,.Κασιμάτης, συνταγματολόγος. Ν. Λυγερός, στρατηγικός σύμβουλος.

 Του Αντώνη Ντελή

   Ακόμη και ο πιο καλόπιστος και αισιόδοξος κάτοικος του νησιού μας ποτέ δεν θα περίμενε τόσο άσχημες εξελίξεις στα Δημοτικά θέματα.

Τα σκουπίδια έχουν πνίξει το νησί, τα ογκώδη αντικείμενα και τα κλαδέματα έχουν κλείσει ολόκληρους επαρχιακούς δρόμους, η μυρωδιά λόγω  της ζέστης είναι αφόρητη και οι κίνδυνοι για την υγεία των πολιτών μεγάλοι. Φυσικά η αγανάκτηση των πολιτών είναι απόλυτα δικαιολογημένη αφού πληρώνουν Δημοτικά τέλη χωρίς ανάλογες υπηρεσίες. Τι κι αν τις τελευταίες μέρες  και λόγω καλοκαιριού γίνεται μια προσπάθεια να βελτιωθούν κάποια κεντρικά σημεία του νησιού. Οι αιτίες του προβλήματος παραμένουν και θα το βρούμε μπροστά μας εντονότερο.

Από την Γιούλη Χατζηαλεξιάδη

Αγαπητοί αναγνώστριες και αναγνώστες,

Τον παλιό καιρό οι άνθρωποι είχαν σαφές και επιβεβλημένο το αίσθημα - και την υποχρέωση - του 'ανήκειν': από την ανάγκη της επιβίωσης, της από κοινού αντιμετώπισης των κινδύνων (φυσικών και συλλογικών), τον κανόνα της αμοιβαίας δοσοληψίας που ήταν απαραίτητος για την κοινωνική οργάνωση και συντήρηση. Ανήκαν εξ ανάγκης, και με πολλές, πιθανόν, καταπιέσεις από -ας το πούμε με την ευρεία έννοια - κοινωνικές νόρμες. Ωστόσο η συλλογική επιβίωση και ασφάλεια επέβαλαν την δέσμευση του ανήκειν: που σημαίνει συμμετέχω αναλόγως της θέσης μου και της δυνατότητάς μου στις συλλογικές υποθέσεις και στόχους.

Αφαιρετικά αν το πούμε, η αρχέγονη ανάγκη που οδήγησε στην συλλογική συγκρότηση θα ήταν: ανήκω επειδή αλλιώς δεν αντιμετωπίζονται οι κοινοί κίνδυνοι, ανήκω επειδή κινδυνεύω, ανήκω επειδή κινδυνεύουμε μαζί.

Στην σημερινή ατομοκεντρική και καταναλωτική εκδοχή του πολιτισμού (που είναι αυτή την οποία ζούσαμε προ κρίσης) καταφέραμε να μην ανήκουμε και να έχουμε το αίσθημα ότι δεν κινδυνεύουμε.

Καταφέραμε να αγνοούμε συλλογικές υποθέσεις - είτε ήταν η εκπαίδευση των παιδιών μας είτε οι συνθήκες στον χώρο εργασίας μας, και να έχουμε, κόντρα σε κάθε παραγωγική ή δημιουργική λογική, εξαιρετικές επιδόσεις στην καταλήστευση των συλλογικών προϊόντων (μικρό και τραγικό παράδειγμα η αποψίλωση των αποθεματικών των ασφαλιστικών ταμείων, αλλά και η έχθρα για όποιον προοδεύει με τον μόχθο του) και  στην  απάτη/αυταπάτη της ατομικής ηδονιστικής ευμάρειας.

Σημερινό (25/5/2012) νέο στο διαδίκτυο: υπάλληλοι του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους εισέπρατταν συντάξεις πεθαμένων. Προφανώς χωρίς κανένα αίσθημα ότι ληστεύουν το σύνολο, και με το αίσθημα ότι προάγουν το βιοτικό τους επίπεδο, και, βεβαίως, το ηθικό επίπεδο των παιδιών τους. Και με εμπιστοσύνη στην ατιμωρησία που απολαμβάνουν οι τοιούτοι απατεώνες της ελληνικής επικράτειας κατά τα τελευταία πολλά χρόνια.

Όλοι αυτοί δεν ανήκουν στο σύνολο, και δεν αισθάνονται ότι ληστεύοντάς το καταστρέφουν και το σύνολο και το μέλλον των παιδιών τους.

Επιμέλεια: Αντζη Ζησιμάτου

Αυτό το στιχάκι έπεσε σε μια πολύ όμορφη Αιγινήτισσα κοπέλα της εποχής, όταν τράβηξαν τα ριζικά στον Κλήδονα, πριν 60 και χρόνια.

Από την παραμονή κάθε  23ης Ιουνίου, τα ανύπαντρα κορίτσια, για να δουν ποιον θα παντρευτούν, 'τοίμαζαν το κιούπι ή το κανάτι με τ' αμίλητο νερό.

Στα μέρη μας έφερναν το νερό απ' τα πηγάδια στους πρόποδες του Όρους, 2 κοπέλες χωρίς να μιλάνε στο δρόμο σε κανέναν. Έριχναν μέσα τα ριζικά, ένα δικό τους πράγμα, κουμπί, δραχμή, δακτυλίδι, το σκέπαζαν με κόκκινο πανί, το κλείδωναν ή το έδεναν βόλτα, "Κλειδώνουμε τα ριζικά με τ' Αη Γιαννιού τη χάρη κι όποιος είναι ο τυχερός να έρθει να με πάρει" και το κρεμούσαν σ' ένα δέντρο να το ιδούνε τ' άστρα όλη νύχτα.