- Δημιουργηθηκε στις Κυριακή, 11 Νοεμβρίου 2012 17:54
- Δευτέρα, 03 Δεκεμβρίου 2012 18:56
της Αντζη Ζησιμάτου
Με αυτά τα λόγια καλωσόριζε τους περαστικούς στο ταβερνάκι της, στους Λαζάρηδες, η θειά Δεσποινιώ Λαζάρου, η αδελφή του Βία από τους Μπενάκηδες. Προπολεμικά ο πεθερός της Παναγής Μαργαρώνης απ' τους Γιαννάκηδες, σ' αυτό το πέτρινο καμαράκι πούλαγε κρασί, κανά κομμάτι τυρί, στραγάλι για μεζέ. Μετά το πήρε ο γιός του ο Γιάννης και με τη γυναίκα του δούλεψαν αρκετά χρόνια. Η θειά Δεσποινιώ έλεγε το κρασί της "αγίασμα". Ανέβαινε πολύ κόσμος, κυνηγοί και από την Αίγινα. Ό,τι είχε το έφτιαχνε. Καμιά κονσέρβα ψάρι, με κρεμμυδάκι, καμιά ρέγγα, ψωμί απ' τη τάβλα, εκεί το κρέμαγαν, το σκέπαζαν να μη στεγνώσει και το βρέχαν άμα ήταν πολλών μερών. Αν της ζήταγες κόκκορα "Ναι, μάτια μου, έναν έχω για τις κότες". Όταν ανέβαιναν οικοδόμοι έλεγε "ευλογημένα πράματα το ελενίτ και οι τσιμεντόλιθοι". Εργατική, προκομμένη, πάντα με το γλυκό το λόγο.